Salondan gelen bitmeyen alkışlar arasında yanımda oturan Ünal (Özüak) kardeşim "Bunlar amatörse, bizimkiler ne" dedi, gayri ihtiyari.. Haklıydı çünkü. Profesyonellere taş çıkartan bir Dans Tiyatrosu gösterisi izlemiştik, Maral gurubundan..
Yıllardır Ünal'la bu gurubun koro ve halk dansları gösterilerini keyifle izleriz.
İstanbul Ermeni Cemaati'nin bir sanat kuruluşudur, Maral!..
Anadolu'da yüzlerce yıl beraber yaşamanın verdiği, beğeni uyuşması.. Şarkıların, dansların, lezzetlerin birbirine karışmasıdır bu..
Önemli mi, Sarı Gelin'in, yalancı dolmanın kimin olduğu.. Önemli olan ayni keyfi almamız değil mi?.
Maral bu defa, müthiş bir cesaretle, çok zor bir işe girişmiş.. Sonuna kadar profesyonellik ister Dans Tiyatrosu yapmak..
Tiyatroda harika oyunlarını izlediğim, sinemadan da tanıdığım büyük sanatçı Ani İpekkaya işin başına geçmiş. Bir Ermeni efsanesi "Ara ve Şamiram"ı danslarla anlatmışlar.
Şamiram, bizim bildiğimiz Babil Kraliçesi Semiramis. Ara da, kuzey komşuları Ermeni Krallığının, genç yakışıklı kralı..
Müzikler, kolaj.. Haçaduryan'dan, Gomidas'a tüm efsane Ermeni bestecilerden derlemişler.. Koreografi'de yer yer ve çok başarı ile Ermeni Halk Danslarını kullanmışlar.
Bayıldığım kostümleri kendileri dikmişler.
Ortaya müthiş bir gösteri çıkmış.. İsterdim ki, Kültür Bakanlığımızın bir çalışanı da orada olsun ve seyretsin..
Bu gösteri yurt dışına taşınmalı.. Mesela, Ermeni diasporasının yoğun olduğu Paris'te sahnelenmeli.. Buna Maral amatörlerinin gücü yetmez.. Ama Topkapı Sarayı'nın başında iken tanıdığım ve çok alkışladığım Kültür Bakanlığı Müsteşarı Haluk Dursun, ne demek istediğimi anlar sanırım..
Böyle bir Paris gösterisinin, hem de bugünlerde Türkiye'ye neler kazandıracağını hisseder mutlak..