Bugüne dek, Bradley Cooper'ın hiçbir filminden hoşnutsuz ayrılmadım. Çok Pişmiş/ Burnt de öyle oldu.. Sinemayı keyifle terk ettim.
Filmin adı çekti bir defa beni..
Avrupa'da, hele filmin geçtiği Londra'da et sipariş ettiğimde "Nasıl" diye soran garsona "Burnt" derim çünkü.. Yanmış.. Zira, "İyi pişmiş/ Well Done" benim isteğimi karşılamaz. Onların Well Done'ında etin içi hala pembe kalır. Ben de pembe et sevmem. Etçiler "Eti piç ediyorsun" diye dalga geçerler..
Cooper, filmde, restoran oscarı, Michelin yıldızlarının ikisine sahip bir şef. (En fazlası 3'tür bu yıldızların..) Paris'te uyuşturucuya kapılmış, hem restoranını, hem itibarını kaybetmiş.
Müthiş bir iradeyle kendine gelmiş. Şimdi Londra'da yepyeni bir restoranda yepyeni bir hayata başlayacak ve 3. Yıldızı da alacak. Hedefi bu..
Restoranı benim Londra gezilerimde zaman zaman kaldığım Langham olunca, anılar da depreşti.
Mutfağa bakıyorum.. Cooper'ın oynadığı şefe bakıyorum.. Gordon Ramsey gözümde canlanıyor. Bir Londra gezisinde Ayşe (Arman) ve Mehmet'le (Yılmaz) Ramsey'nin konuğu olmuştuk. Bize mutfağın içinde bir masa yapmıştı üstelik.
Jenerikte baktım, filmin danışmanı da Gordon Ramsey değil mi?.
Size bir şey diyeyim mi?.
Tüm liderlerin, hele bugünlerde tüm siyasal liderlerin görmesi gereken bir film Burnt!.
Çünkü, sizi mutfağın içinde kapıp götürürken, liderlik dersi veriyor, bir yandan..
Zafere giden yolda iyi bir lidere ihtiyaç vardır.
İyi bir lider de, zafere "Takım Oyunu" ile gidildiğini bilendir..
Bizde niye Michelin Yıldızlı Şef yok, diye merak edenlere de cevabı var filmin..
Bradley Cooper, ya da Gordon Ramsey, diyor ki..
"Ben, restoranımın, insanların oturup yemek yiyip sonra da kalkıp gittikleri bir yer olmasını istemiyorum. Ben, insanların o masaya oturup, yemeklerinin gelmesini, hasret ve özlemle beklerken çıldırmalarını istiyorum!.."