Münih Oda Orkestrası'nın geçen haftaki İş Sanat konseri harikaydı.
Genç, dünyaca ünlü ve ününü hak etmiş bir Şef Alexander Liebreich, zaten çok sevdiğim Bir Yaz Gecesi Rüyası Üvertürü ile açtı konseri.. Mendelssohn'un dinlemeye doyamadığım eseridir.
Ardından Vilde Frang geldi sahneye.. Dünya tatlısı bir Norveçli genç kız.. Müthiş bir kemancı.
Bruch'un yedi yılda yazabildiği Bir Numaralı Keman Konçertosunu seslendirdi, orkestra ile.. Bittiğinde yıkıldı salon. Alkış kıyamet, bise geldi.. Gene mest edince bizi, alkışlar dinmedi.. Bir daha geldi, bu defa tempolu alkışlar arasında..
Selam verdikçe tempo hızlanıyor..
Kemanı boynuna doğru götürdü. "Bir bis daha çalacak" diye alkışı kestik.. Salon sessizliğe bürünürken kemanı indirdi, kulise doğru kaçmaya başladı.. Kandırmıştı hepimizi..
Tam yarı yolda döndü, açık karışını başına götürdü.. Başparmağını burnuna koydu.. "Nanik" yaptı.. Resmen nanik yaptı..
Bugüne dek gördüğüm en güzel "Bis"ti.. Bu kadar şirin, bu kadar tatlı.. Klasik müziğin sanıldığı gibi asık suratlı değil, neşeli, keyifli, hatta çocuksu olduğu başka nasıl anlatılabilirdi ki?.