Almanya'da bir "lise" gördük. Ve lisede de "Türk bayrakları." Ordu'nun "Ünye ilçesinin fotoğrafları." Okul müdürü "merhaba" dedi. Bir bayan öğretmen "siz var hoşgeldi benim dersime" diye elimizi sıktı. Biyoloji öğretmeni de bizi "hoşgeldiniz, hoşgeldiniz... Türkiye, güneş, sicak, deniz, raki, balık... Ne güzel ülke" sözleriyle karşıladı. Gözümüz, müdürün odasındaki "duvar saatine" takıldı. "Dövme bakır" bir saatti. Müdür dedi ki: - Türk işi... Ünye işi. Gerçekten de saatin üzerinde "Ünye" yazılıydı.

GERÇEK KARDEŞLİK
Saksonya'nın Seifhennersdorf şehrine gittik. Lise işte bu kentte. 1926'da yapılmış bir bina. 500 öğrencisi, 38 öğretmeni var. Ünye ile "kardeş lise." - Neden Ünye? Okul müdürü anlattı: - Şenol Yeğin bu bölgede yatırım yapan bir Türk işadamı... Memleketi Ünye... Bizim lise ile Ünye lisesini kardeş yaptı... Önce bu sembolik bir kardeşlikti... Şimdi gerçekten kardeş olduk. Müdür Herbert Dyk "okul gazetesini görmelisiniz" dedi. Okul gazetesi "Ünye haberleriyle... Ünye resimleriyle" dolu.

OKUL GAZETESİ
Elimize okul gazetesinin bir sayfasını aldık. Müdürle birlikte resim çektirdik. Müdür, konuşkan bir Alman: - Bu yaz yine öğrencilerim gittiler... Ünye'yi anlata anlata bitiremiyorlar... Orada öyle çok yakınlık görmüşler ki... Bu yıl öğrencilerim daha disiplinli, daha çalışkan... Türkiye'ye gitmek onların başarı grafiğini yükseltiyor.

HAMSİ ZAMANI
Müdür Herbert Dyk, bir ara kulağımıza eğildi: - Kar suyu denize düştü mü? - Neden sordunuz? - Var kar suyu düşmek denize... İşte o zaman geldi demek hamsi mevsimi. - Kar suyu denize düşmese de hamsi var bay Dyk. - Yok... Sizin söylediğiniz Marmara hamsisi... Ama en güzel hamsi, Karadeniz hamsisi. Müdür Herbert Dyk, Yavuz Donat'a okul gazetesini gösterdi. Okul gazetesi Ünye haberleriyle, Ünye resimleriyle dolu...