Amerikalıların bir lafı vardır.. "Merak kediyi öldürdü.." Devamı da vardır, az bilinen.. "Ama tatmin geri getirdi.." (Curiosity kill the cat, but the satisfaction brought it back..)
Aynen öyle.. Ben de ölesiye merak ederim.. Bu yüzden bu mesleği seçtim zaten.
Ne var ki, günümüz gazetecilerinde, bence mesleğin birinci şartı "Merak" yok..
İşte en canlı örnek..
Bir hafta önce, bütün ülke, direksiyon kullanırken kitap okuyan Belediye Otobüsü şoförünün tüm kanallarda yayınlanan görüntüsünü konuştu. Olağanüstü bir olaydı bu.. Hem de bir halk otobüsü şoförü, kent içinde araba sürerken, direksiyona dayadığı kitabını, sayfa çevire çevire okuyordu.. Gel de konuşma..
New York Times Genel Yayın Müdürü, her sabah günlük toplantıda televizyonu işaret eder, "Haber orda" derdi..
İşte TV'de bir görüntü ve ardında bir sürü merak..
Kim bu adam?. Bu okuma merakı nerden?. Ya da o kitap mı çok meraklı, elinden bırakamıyor?. Nedir o kitabın adı, içeriği.. Ertesi gün bütün gazetelere saldırdım, hangisinin polis adliye, ya da şehir muhabiri bi zahmet poposunu kaldırmış, gitmiş, o adamı bulmuş.
O kitapla resmini çekmiş. Kitabı incelemiş ve haberini yazmış?.
Okumaz mısınız?.
Yahu aradan bir hafta geçti, ben hala meraktan ölüyorum.. "Otobüs sürerken bile elinden bırakamadığı kitap ne" diye..
Gazetelerde artık, bu dediğim muhabirler, onlara görev veren Haber Alma Şefleri yok mu?. Yazı işlerinde her sabah toplantılar yapılmıyor mu?. Bu toplantılarda bir kişinin aklına gelmemiş mi, bu müthiş hikayeyi kovalamak yazmak?.
Bu tür yazılarım hep ayni soru ile bitiyor..
"Niye gazeteler okunmuyor?."
..Ve de cevap hep ayni..
"Niye okunsun ki!.."