DÜNYADA en büyük zenginlik, kendi gündemine ve kendi zamanına sahip olabilmektir. En büyük güç, insanın kendi çevresini kendisinin belirleyebilmesi, kendi gündemini kendisinin oluşturmasıdır.
Yönetim sorumluluğu taşımayan, kamuya dönük görevler yapmayan insanlar, bunun pek farkında olmazlar. Siyasete seçimden seçime katılan yurttaşlar kendilerince bir gündem belirleyip eleştirilerini seslendirirken, kendilerini hiç eleştirdikleri kişilerin yerine koyup empati yapmayı denemezler.
Bunca yıllık gazetecilik deneyimim ve yakından tanık olduğum siyasi krizlerin ertesinde, siyasetçilere karşı daha insaflı ve hoşgörülü olmayı öğrendim.
Düşünün ki şu anda Türkiye'de yönetim sorumluluğu taşıyan insanlardan ekonomiyi büyütmelerini, işsizlere iş yaratmalarını, kentleri güvenli ve yaşanır hale getirmelerini, eğitimi çağdaş düzeye çıkarmalarını, ülkeyi bir dış maceraya sürüklememelerini, AB'ye uyumlu hale gelmemiz için gerekli reformları yapmalarını, terörizmle mücadele etmelerini, sınıflar ve bölgeler arasında sosyal adaleti sağlamalarını, demokratik ve laik rejimi rayından çıkarmamalarını ve böyle yüzlerce konuda hizmet vermelerini bekliyoruz. Onların yapacakları her hatanın bireysel gündemlerimizi nasıl alt üst edebileceğini, en son 2001 ekonomik krizi ile topyekun yoksullaşırken görmedik mi?
Yani siyaseti de kendince tek gündeme bağlayıp "Zaten bunlarla olmaz. Bunlar benim gibi düşünmüyor" benzeri eleştirileri biraz havada buluyorum. Hele kendi dünyalarında gündemlerini oluşturamamış insanların, bunalımlarını siyasete yansıtmalarını hiç anlamıyorum.
Bu da benim eleştirileri eleştirmeye dönük özgürlüğümün bir yansımasıdır.
