Bayramları tatil fırsatı kabul edip, eşimi ve oğlumu da yanıma alıp uzaklara uzayanlardandım aslında. Bu kez de niyetimiz oydu ama 3 aydan beri Avşa Adası'ndaki yazlığımızda olan komutan arayıp, "Bodrum, modrum kaçmıyor. Bizim ne olacağımız belli değil. Bir ayağımız çukurda. Baban olarak bunu istiyorum senden!" deyip, bir güzel fırçayı basınca çıktık geldik adaya.
İyi de yapmışız.
Babam, annem, küçük ağabeyim, eşi, oğlu, benim eşim ve oğlum, 15 yıllık yazlık komşularımız Gaffur Ağabey, Asiye Ablam, İnci Ablalar, kızları Melike, Meltem adını buraya yazamadığım dostlarımız filan bir arada, bayramı beraberce geçiriyoruz.
Komutan metazori de olsa hepimizi başına toplayınca pek bir mutlu oldu.
Çok kızıyor. İkide bir söyleniyor;
"Bayramın da içine ettiniz. Eskiden bayram denildi mi, aile üyelerinin bir arada olması, uzun zamandan beri birbirlerini görmeyenlerin ziyaretleri gelirdi akla. Şimdi bayram demek, size tatil demek! Kalkıp aileden, komşulardan, arkadaşlardan filan uzaklara kaçmak demek! Olmuyor böyle! Çocuklarınıza da aynı şeyleri öğretiyorsunuz. Bak söylüyorum. Böyle giderse o çocuk gün gelecek, bir bayram telefonu bile açmayacak sizlere!"
Haklı değil mi aslında babam?
Belki de bizim bu öğretmediklerimiz, öğretemediklerimiz ya da öğretmek istemediklerimiz bir gün başımıza dert olmayacak mı?
Üzülmeyecek miyiz? .
Kırılmayacak mıyız evlatlarımıza?
Öyle değil mi?