Geçen hafta sonunun ekleri içinde en lezzetle okuduğum yazı Sabah Cumartesi'de Sonat Bahar'ın Işıl Yücesoy ile yaptığı söyleşi oldu. Bu güzel söyleşiye, cimrilik etmeyip iki sayfa ayıran ek yönetimini de kutlarım..
"Unutursam Fısılda"da olağanüstü bir oyunculuk sergileyen Işıl Yücesoy'un hakkını, eleştirmenler dahil tek veren onlar oldular, böylece..
Bana sorarsanız, eleştirmenlerimiz o filmin asıl kahramanının, kaçıp şöhrete ulaşan değil, evde kalıp çürüyen kız kardeş olduğunun, Çağan Irmak'ın aslında o kardeşin müthiş dramını anlattığını pek fark edemediler.. (Günah Çağan'da mı, bilemem.. Müthiş vurguları şifre gibiydi..)
Sonat, ilginç sorularla, hayata şarkıcı olarak başlayan Işıl Yücesoy'un yaşamından da bir film çıkarılabileceğini ortaya koymuş.
Kutlarım. Ama bir eleştirim var ki, aslında tüm editörlere ve gazetecilere ayni zamanda..
Sana iki koca sayfa ayrılmış. Bir tanesinde Işıl Yücesoy'u yaz.. Kendin yaz. Hayatını yaz. Konuşmayı gidip evinde yap. Yaparken etrafına bak. Okura Işıl'ın bugünkü yaşamından enstantaneler sun..
Söyleşi türünün dünyaya yayılması, Playboy dergisi sayesinde olmuştur. Aylık söyleşileri, dünya medyasında haber olurdu. Söyleşiler de iki bölümden oluşurdu.
Birinci bölümde yazar, konuğunu anlatırdı. Evine gider, en az üç gün onunla yaşar, öyle anlatırdı. İkinci bölümde soru cevap olurdu. O üç günde sorulmuş yüzlerce sorunun içinden, süzülmüş, elenmiş, her bir yanıtı haber değerinde olanları seçilmiş bir söyleşi sunardı dergi. O zaman olay olurdu zaten. Bu sistemi 150 bin satan Erkekçe'de aynen uyguladık. Her söyleşimiz, her gazeteye haber oldu.
Bugün, bizde yapılan tak fişi bitir işi.. Biri aklına geleni soruyor. Teybi sekretere veriyor. Tape.. Bitti!..
Biraz uğraşalım. Biraz özenelim. Biraz da yazarlık yeteneklerimizi ortaya dökelim..
İşte o zaman asıl, tadından yenmez.. İşte o zaman, söyleşi olmaktan çıkar, "Röportaj" yani bir yazı sanatı olur!..