Fazıl Say'ın "Su/Water" adlı piyano konçertosunu Antalya'da, sevgili dostlarım Saraçoğlu ailesiyle birlikte izlerken kızları 4 yaşındaki Ayşe, karanlık bir gecede etrafında baykuşlar, kurbağalar dolu bir gölü anlatan ikinci bölüm sırasında annesine "Timsah mı var" demişti, ben de yazmıştım ya, perşembe günü..
Öğleden sonra Fazıl'dan bir mesaj geldi..
"Bu timsah diyen kızı merak ettim" diyordu.
"Antalya'ya gidersen, Kadir Dursun, tanıştırır" diye cevap yazdım..
Bir saat sonra, Fazıl'dan bir mesaj daha geldi.. Aynen şöyle..
"Haklı yaw, kız.."
Kendisi de meraklanmış, kaydı dinlemiş, anladığım kadarıyla..
Şimdi, 4 yaşında bir kız önce suyun kenarından, kumlar, çamurlar ve yapraklar arasında hışırdayarak suya dalan timsahın çıkardığı sesi bilecek.
Şimdiki çocuklar harika.. Bilirler.. Biz resimli masal kitabı bulduk mu, hele renklisi oldu mu bayram yapardık.
Bugünün çocukları, ipadlerinden hem seyrediyor, hem dinliyorlar masalları, tekrar tekrar.. Ayşe de timsahı biliyordur ordan.. Biliyordur da, bir senfoni orkestrasının sesleri arasında, timsahı ayırt edebilmesi..
İşte orda durmak lazım..
O gece yemekte, annesiyle gittiği akvaryumu ve tüneldeki köpek balıklarını anlatıyordu bize..
"Köpek balığından çok korktum" dedi..
"Ben de bugün tüneldeydim. Köpek balığı üzerime doğru hızla yüzünce ben de öyle korktum ki, bir adım geriye fırladım" dedim, Ayşe'ye..
Şöyle bir baktı yüzüme..
"Ama arkanda da köpek balıkları var!.."