Dün Gürer Aykal'a gittim..
Pür neşe yatıyor, hastane yatağında.. Bacağı alçıda..
Aynen benim bacağım gibi, dil bilek arası çatal kemiklerin ikisi de kırık..
Ameliyat başarıyla geçmiş..
Siz bu satırları okurken, o ayağa kalkmış ve yürüme eğitimine başlamış olacak..
Damdan düşen halden bilir.. O günleri aynen yaşadım..
Sorun yok..
Doktorlar "15 Ekim'de sopayı eline alırsın" demişler..
İddiaya girerim, Gürer Şefin orkestranın karşısına geçmesi ekimi bulmaz.. "Bir kere daha öğrendim ki, öğrenmenin yaşı yok" dedi.. "Bu yaşta öğrendim ki, motosiklet bana göre değil. Bir daha elimi sürmem.." "Şefim, musiki okullarında matematik öğretmiyorlar mı" dedim.. "En küçük düzlem üç noktadan geçer.
Yere iki noktadan değen cisimlerde doğal denge olmaz.."
Gülüştük..
Gürer Aykal, dünyanın sohbeti en tatlı adamlarındandır.. Ben ki, profesyonel hasta sayılırım.. Hayatımın en az üç yılı hasta yatağında geçti. En iyi hasta ziyaretinin beş dakika olduğunu en iyi ben bilirim.. Buna rağmen, sohbete öyle bir dalmışız ki, baktım, bir saate yaklaşmışız..
Aklım içerde kalarak çıktım odadan..