Manchester United, çeyrek asırda lige en kötü başlangıcını yapmış, Bayern Münih'ten 4 yemiş, sen ligde son 6 maçını kazanmışsın, bütün bunların hiçbir önemi yok. Old Trafford'da santra noktasına yürürken hangi 11 ile çıkarsan çık sahaya karakter koymak gerektiğini biliyorsun. Kazanırsın, omuzlarda gelirsin, kaybedersin başın dik dönersin. Burası Devler Ligi, burada herkes sahne almaz, bunu en iyi sen biliyorsun… Düşler Tiyatrosu'nda karakter yetmez, kadronun da bir itibarı olacak. Premier Lig'in temposundaki bir takıma kafa tutacaksın. Liyakat ise tarihin. 30 yıl önce bu stadyumda 3-3 berabere kalmışsın, dün sahaya sürdüğün futbolcular ya doğmamış ya da çocuklar ama Manchester yolunda bunu öğrenmişler, kendilerinden önce Florya'nın havasını soluyanlar gibi. M.United, son lig maçını kaybeden yaralı bir hayvandı. Canı yanan can yakmak ister. İlk pozisyonda golü bulmaları da bir futbol talihi. Tete'nin zoraki sol bek Amrabat ile kapışmasından üstünlük sağlayamayan G.Saray, Zaha'nın Premier Lig tecrübesi kokan golüyle beraberliği bulduğunda şarkı "Gittiğin yağmurla gel" idi. İlk yarıda adam yemek için mi sahaya sürülmüş Hannibal ile istediğini bulamayan United, Eriksen ile yeteneğini yükselttiğinde orta sahasını sertleştirmesi gerektiren G.Saray'da Torreira'nın sakatlığı elbette ki şanssızlıktı. 2-2 sonrasında kaçan penaltı ve daha zorunu atan İcardi. "Düşler Tiyatrosu"nu tribünlere, "Kâbuslar Evi"ne dönüştüren Okan Buruk ve öğrencileri formalarının ve armalarının tarihine layık bir galibiyet aldılar. Liyakat ve itibar. Herkese lazım hayatta… G.Saray'da olan…