Bir tımarhaneye döndü dünya, döndü şu bizim harika topraklarımız da... Dünyanın durumuna, (Filistin-Gazze) oradaki işgal ve kıyıma Amerikan başkanlarının küstah katkısına, Avrupalı siyasetçilerin (bazıları istisna) örtbas çabasına hep birlikte şahitlik ediyoruz...
Peki ya Türkiye?

***

80'lerin 90'ların kılıç kalkan ekipleri yeniden sahneye çıktı. Eski küflü sloganlar, işaretler, simgeler. Basıp geçtiğimiz ne varsa yeniden önümüzde.
O yıllarda ayına yıldızına âşık olduğumuz bayrakların sopalarını yüzümüze doğru savurarak ve de "Atatüüürk" diye bağırarak kendilerini bu ülkenin tek sahibi sanan zevat yine ortalarda. Haber kanalları onların arzı endam vasıtaları aynı zamanda...
Bir TV moderatörü, Kara Harp Okulunu Mustafa Kemal'in doğmadan önce (!) kurduğunu söyleyince cehaletimizin derin kökleriyle yüzleşiyoruz. Bir "Darbeler Tarihi" dersi koyamadık okullarımıza. Bir "Sömürgeler Tarihi," bir felsefe dersi konmadı, konup üstüne kompozisyon yarışmaları düzenlenemedi. Felsefe derken Doğu-Batı diyorum. İnsanlığın ortak mirasından bahsediyorum.
Olmadı, olamadı...

***

Sahi ne oldu 12 Eylül cuntacılarının cebellezi ettiği paralara? Biri vardı, en zengin general diye kapak yapmıştı Times. Ne oldu o paralara? Bunların nesepleri memleketin el konmuş servetiyle nerelerde ne yapıyorlar acep şimdi? O el konmuş delikanlıların, genç kızların işkence altındaki çığlıklarıyla... Kaç yüz kişi delirdi o vahşette onu söyleyin bana! Gidin bakın o dönemin psikiyatri raporlarına...
Tarih ve düşünce dersinden sınıfta kalmış bir okur-yazar camiasıyla karşı karşıyayız. Tarihi, Gazi Paşa'nın doğumundan başlatmak isteyenler onun bir Osmanlı paşası olduğunu unuttular. Diğerleriyse 6. Yüzyıla geri dönmek isteyen bir ideolojinin tasallutuna maruz kaldılar.
Oysa modern bir hayatta yaşıyorlar, dijitalden alışveriş yapıp çocuklarının niye lâdinî olduklarını kara kara düşünüyorlar. Sert muhafazakârlarla, laikliği İslam düşmanlığı diye anlayan laikçiler aynı kafelerde sırt sırta oturup Latte filan içiyorlar...
Derdimize ne ayrıştırıcı, despot laikliğin ne de "ben bilirimci" İslamcılığın çare olmayacağı belli olmuşken biz hâlâ birlikte nasıl yaşayacağımız üstüne bir ortak söz, bir yaşam felsefesi geliştiremedik.
Ne Afganistan'ız biz ne de Kâbe'yi görünmez kılan gökdelenlerin sonradan görme kiracısı. Biz medeni meclislere, rengarenk şûralara, deniz kuşlarına, akşam güneşlerine, ilim ve de sanata müptelayız...
Burası 77 millete ve bilumum dinlere şefkatle yanaşan ezanların okunduğu bir ülke. Her ne kadar henüz minarelerden makamlarla akan ilahi nefese doğru dürüst bir ses sistemi yapamadıysak da böyledir bu. Burası 20 yıldır büyük bir çaba ile köklü bir demokrasi için koşmuştur. Araya giren FETÖ yüzünden bazı hesaplaşmaları yapamamış olsa da bütün kimliklere göz hizasında eşit bir ülke olma muradındadır. Amacı isteği budur. Bundan geri dönüş yok. Hiç kimse kendini kandırmasın bence...

***

Peygamberimize hürmet, yazının arasına iki de bir (SAV) ekleyerek değil, mesela Medine Sözleşmesini anlayarak olur. Peygamber aşkı budur. Elin ecnebi tarihçileri bile geçmişin ilk "Temsili Demokrasisi" diye Medine'yi gösterirken, abuk sabuk şeylerle uğraşmak gereksiz. Demokrasi üstüne düşünmeli. O kültür üzerine...
Hâl peşinde olmalı. Eksikleri tamamlamalı. Tatava peşinde, kil ü kal peşinde, laf salatası peşinde değil. Dedikodu erbabı olmak zaten pek makbul bir meziyet de değil...

***

Ama her şeye rağmen zoraki bir tebessüm yüzümüzde. Şükür târikatının yolcularıyız çünkü. Verdiğine şükreder, her mihneti sıkıntılı bir ders, bir kendimizi temize çekme fırsatı olarak okuruz. Kılıç-kalkan ekibini de öyle, Narin bir çocuğun bize gösterdiği yalın gerçeği de evet, öyle...
Zoraki bir tebessümle yürüyoruz. Yeni bir ülke için yeni bir kafaya ihtiyacımız olduğunu bilerek kendimizi zorluyor ve ferah bir sabaha birlikte uyanmak için gülümsemeye çalışıyoruz...