İnsanoğlunun kafayı neye takacağı belli olmuyor sevgili okurlar. Maksat ayar vermek, gıcık kapmak olsun (belki de asıl gıcık kaptığı kendisidir, ne dersiniz?) . Bir gider, bir gider.
Televizyon yazarımız Yüksel Aytuğ dünkü köşesinde bir okur mektubuna yer vermiş. Okuru ses yarışması 'Rising Star' jürisine takmış, şöyle diyor; "Müzik kala kala Mustafa Sandal, Emina Sandal, İrem Derici ve Yılmaz Morgül'e mi kaldı, eğer Türkiye'de müzik otoriterliği bunlara kaldıysa, çoktan ölmeliydik". Şimdi ben kendisine demek isterim ki "Aman abicim ölme, önce kendine bir demli çay koy, sonra derin nefes al ve rahatla".
Yahu altı üstü bir televizyon programı. Mesele net ve tek; eğlence!
Geçen akşam izledim, eğlendim mi? Evet.
Mustafa Sandal müziği iyi bilen bir sanatçı, eleştirileri son derece yerinde, dozunda ve bilgi verici.
Emina Sandal yıllardır niçin ekrana çıkmamış anlamak mümkün değil. Tatlı tatlı yorumları ve mimikleriyle süslenen nefis bir enerjisi var. İrem Derici son dönemin öne çıkan genç yıldızlarından biri, eğlenceli, deli. Yılmaz Morgül zaten reytinglere doymaz. Al sana mis gibi jüri; ilgi çekici ve sürprizli.
Esasen bu 'ciddiyetle' ilgili konumlandırmamıza ayar çekmek lazım hissiyatındayım. Bir televizyon şovuna öfkelenip, üstüne üşenmeyip mektuplar döşeniyor ya da bir ünlünün instagram fotoğrafı altına eleştiriler diziliyor.
Çıkın oralardan dönün kendinize bakın. "O bana bunu dedi", "Şu beni beklemedi", "Nasıl yol vermedi", "Bunu bana nasıl söyler" diye kendimizi nasıl hırpaladığımızı düşünün.
Ve fakat esas ciddiye alınması gereken durumlarda da kısılan sesleri hatırlayın. Madem niyet ettin sinirleneceksin, hazır ayaktayken tacize, şiddete, haksızlıklara, düzensizliklere, sisteme falan sinirlen de faydası olsun.
Üstelik şu hayat bu tip aşırı ciddiyetleri de geri püskürtür, uzun vadede kişinin bünyesi şişer değil mi?