Cumhuriyet tarihinin en büyük terör saldırısı gerçekleşmiş. 97 kişi hayatını kaybetmiş. Ülke acı içinde. Üç günlük ulusal yas ilan edilmiş. Bayraklar yarıya inmiş. Müzik susmuş.
Bütün etkinlikler iptal edilmiş.
Yaşanan kederin tarifi yok.
Gece evde haberleri, tartışma programlarını izliyorum. Anlamaya, kafamda oradan oraya uçuşan parçaları birleştirmeye çalışıyorum.
O sırada Boğaz'ın karşı kıyısından bir gürültü geliyor. Cama koşuyorum, havai fişekler atılıyor.
Ardı ardına. Pembesi, yıldızlısı... Dakikalarca.
Yahu kardeşim. Kimsenin düğününde, derneğinde gözümüz yok. Kimsenin organizasyonuna sözümüz yok. Ama bayraklar yarıya inmiş, kardeşlerimiz, canlarımız, vatandaşlarımız katledilmiş.
Üç günlük ulusal yas ilan edilmiş bu ülkede. Artık o düğün müdür, kutlama mıdır nedir, oradaki bir kişi bile çıkıp "Bir dakika, ne yapıyoruz biz arkadaş?" demedi mi?
O kadar ayrılığın içinde bir de 'Yüreği yananlar ve vur patlasın çal oynasın oynayanlar' olarak ikiye mi ayrıldık?
Gecenize lafım yok, hadi erteleyemediniz, hayatı devam ettirdiniz, eğlenebildiniz, "Ay aşkım bak ne güzel havai fişekler" gibisine cümleler kurabildiniz, olan biteni şıp diye yok sayabildiniz.
Mutlu olabildiniz.
Peki bizim yasımıza niçin saygınız yok?
İnsanlık, vicdan, içgörü bu kadar mı kayboldu buralarda?
Hayat bir kere de devam etmesin, dursun be.
Havai fişeğiniz eksik kalsın be.