Gencecik bir kadın. Henüz 30 yaşında. Bilgi Üniversitesi mezunu, Londra'da mastır yapmış, beş dil biliyor, bir ekonomi kanalında program yapıyor, başarılı, 'önü açık' yani hakkındaki her veri bunu gösteriyor.
Adı Kübra Eken.
Birçok başarılı ve genç kadının başına gelen onun da başına geliyor. Tabiri yerindeyse celladını seviyor. Gidiyor onunla evleniyor, kim bilir başına evliliği süresince neler geliyor. Gözler morarmadan, kemikler kırılmadan kimse 'şiddet'e inanmıyor. Fiziksel şiddet asıl sözlerle, hakaretlerle, tavırlarla başlıyor.
Gerçi benimki de laf 'Ölüyorum' desen ve kadınsan genellikle kimsenin kılı kıpırdamıyor.
Diyelim polise "Kocam beni dövüyor" şikâyetinde bulunduğunda "Kocandır döver, sen de biraz önüne bak" cevabını alabiliyorsun.
Çünkü kadını koruyan yok, şöyle okkalı cezalar yok. Bunu cümlemiz biliyoruz değil mi?...
Dönelim hikâyenin devamına. Kübra evliliğinin yürümediğine kanaat getirip tam ayrılmak istediğinde hamile kalıyor. Hadi sar bakalım geriye.
"Belki düzelir"ler, "Baba olunca adam olur" sanmalar... Tahmin etmek zor değil.
Kübra, bebeğini dünyaya getirdikten iki gün sonra kocası tarafından hastaneye getiriliyor. Kübra felç, ailesi önce felce sezaryenin sebep olduğunu sanıyor çünkü bunu söyleyen kocası. Ve fakat aylar sonra gerçek ortaya çıkıyor. Meğer kocası doğumun ertesi günü Kübra'nın başına dört kere vuruyor ve Kübra bu hale geliyor.
Gerçek teşhis; darbeye bağlı beyin kanaması.
O koca Kübra'nın umutlarını, geleceğini, anneliğini, kadınlığını, neşesini, hayatını felç ediyor.
Üstelik kızını da göstermiyor. Şimdi hâlâ hastanede Kübra, yanlış adamı sevmenin bedelini ödüyor.
Peki ya o adam? O adam dışarıda dolaşıyor. O adam pişkin. O adam vicdansız. O adam zalim.
Bizim buralarda hep böyle oluyor. O adam gibiler kazanıyor.
Masumlar yanıyor, yakılıyor, harcanıyor.