Çocuk yapacaksın, hayalindeki ülkeye gideceksin, sevdiğinle evleneceksin, gönlünden geçenlere yelken açacaksın ama....
'Kariyerim her şeyden önce gelir', 'Önce iş sonra aşk', 'Şu işlerimi bir yoluna koyayım da başka şeylere sonra bakarım...'
Ve cümle bitiminde karşıdan gelen onayı takiben alkışlaaaar, alkışlaaaar!
Moralimiz bozuluyor, işten... Yüzümüzde güller açıyor, işten... Kaygılıyız, işten... Uykularımız kaçıyor, işten...
'Önce kariyer' diye diye, kariyeri öve öve, öylesine sıkıştık ki köşeye. Hiç durup sorasımız gelmiyor, 'Neden önce kariyer?' diye. Üstelik o kariyer ayaklarımızı yerden kesmiyorken...

BİR YANLIŞLIK VAR!
Kariyer eşittir özgüven, kariyer eşittir para, para eşittir huzur ve mutluluk sanıyoruz, sandırılıyoruz.
Yanlış anlaşılmasın; tembelliğe methiyeler düzecek değilim. İşimiz elbette önemli, elbette işleyen demir ışıldar. Ama bu iş meselesi; bizi aslımızdan, özümüzden, olmayı düşlediğimiz bizden uzaklaştırıyorsa eğer, duygu durumumuz üzerinde böylesine bir hakimiyet kurabiliyorsa eğer, varlığımızı onaylayıp onaylamamakta terazimizse eğer, burada bir yanlış olsa gerek.
Üstelik birçoğumuz işimizi aşkla yapmazken, birçoğumuz sadece aylık giderlerini karşılamak adına kariyer dalgasına dalıp çıkıyorken...
Önceliklere ayar çekmekte fayda olabilir diyorum ben. Aşkla yaptığımız işler diliyorum ben.