Modern oyuncu menajerliği, artık sadece işler ayarlamak ve sözleşme görüşmelerine katılmaktan ibaret değil. Bu mesleğin sosyal medya krizlerini yönetmekten, oyuncunun imajını şekillendirmeye kadar uzanan bir sorumluluk alanı var. Peki bu her şeyi bilen menajerler, yüksek takipçisi olan oyuncuların katıldıkları marka davetlerinden ve paylaşımlarından dolayı 500 bin liralık cezalar yemesine neden engel olmuyorlar? Bütün mesele şu: Oyuncu, bir markanın düzenlediği göz kamaştırıcı davete katılıyor veya bir otelde konaklıyor veya bir restorana gidiyor. Fotoğraflar çekiliyor, paylaşımlar yapılıyor. Ancak birkaç gün sonra, o görkemli akşamın faturası geliyor:
"Kurallara aykırı tanıtım" nedeniyle oyuncuya 500 bin TL ceza! Madem böyle bir risk var, neden bu davetlere gidiliyor? Ya da bu kadar stratejik bir sektörün vazgeçilmez kahramanları menajerler, neden devreye girmiyor? Öğrendim ki birçok marka, "Biz size ceza yazılırsa öderiz" vaadiyle oyuncuları cesaretlendiriyormuş. Menajerlik, oyuncuların kariyerlerine sahip çıkmak, sadece kırmızı halı pozlarında yanında durmakla sınırlı kalmamalı, unutmayın: "500 bin TL" sadece bir rakam değil, aynı zamanda yeni bir sosyal medya dersi.
PEYNİRLERİMİZ HAK ETTİĞİ YERDE DEĞİL
Düşünün, yüzlerce yıllık peynir kültürüne sahip bir ülkeyiz. Kars kaşarından Ezine beyaz peynirine, mihaliçten tulum peynire kadar eşsiz lezzetlerle dolu bir peynir cennetindeyiz. Ama işte gerçekler karşımızda. Tasteatlas, 2024 ödülleri için en iyi 100 peyniri açıkladı. Listede biz kaçıncı sıradayız diye heyecanla açtım baktım, bir de ne göreyim. 'Dünyanın En İyi 100 Peyniri' listesinde Türkiye yok. Gerçekten bu bir şaka mı? Liste şöyle hazırlanmış: 1.378 peynir kataloglanmış, 36.551 kullanıcı oylamış ve sonuçlar değerlendirilmiş. Listeye baktığınızda İtalya'nın Parmigiano Reggiano'su, Mozzarella di Bufala Campana'sı, Yunanistan'ın Graviera Naxou'su gibi zaten global pazarda yıllardır markalaşmış isimler var.
Tamam, kabul edelim, bu peynirler lezzetli. Ancak bizim beyaz peynirimizden daha mı özel? Kars gravyeri kadar köklü bir geçmişi mi var? Mihaliç peyniri kadar farklı kullanım alanına mı sahip? Bu soruların cevabı bir tek kelimede düğümleniyor, o da tanıtım. Birçoğumuz bilmiyor olabilir ama Türkiye'de yüzlerce peynir çeşidi henüz tescillenmedi. Coğrafi işaret almamış, uluslararası pazarda tanıtımı yapılmamış durumda. Dünya sahnesine çıkmadan önce, kendi değerlerimizi koruyup tanıtmamız gerekiyor. Çünkü "Bu peynirle büyüdük" demek yetmiyor, dünyaya o peyniri neden denemeleri gerektiğini anlatmanız lazım. Öncelikle, Türk peynir üreticilerinin uluslararası standartlarda tescil ve markalaşma çalışmalarını hızlandırması gerekiyor. Ardından, bir Parmigiano Reggiano kadar köklü olan Kars kaşarını ya da bir Mozzarella kadar hafif ve tatlı olan Ezine peynirini dünyaya tanıtalım. Unutmayalım, listeye girmemek bir eksiklik değil; harekete geçmemek büyük kayıp.
MUZU HER YIL NEDEN ALKIŞLIYORUZ?
2019 yılında 120 bin dolara alıcı bulmuştu bu eser. Duvara bantla yapıştırılan sıradan bir muzun binlerce dolara alıcı bulması, sosyal medyada büyük bir yankı uyandırmış ve sanatın anlamına dair tartışmalara yol açmıştı. Sotheby's müzayede evi, eserin üç kopyasından birini yeniden satışa çıkardı. Eserin 1-1,5 milyon dolara alıcı bulması bekleniyordu.
Kripto girişimcisi Justin Sun, 2019'da viral olan eserin üç baskısından birini satın aldı ve eseri kültürel bir fenomen olarak nitelendirdi. Muzu satın alan Justin Sun 'hem sanat tarihindeki hem de popüler kültürdeki yerini onurlandırmanın' bir yolu olarak muz yemeyi planladığını söylemiş. Bir muz için 6,2 milyon dolar ödemek zaten yeterince absürtken, bu muzu yiyeceğini ilan etmek ise yepyeni bir seviyede akıl tutulması. İnsan düşünmeden edemiyor, biz bir muzu yıllardır neden alkışlıyoruz diye. Afiyet olsun, ne diyelim.
