Ogün o cami avlusunda hepimiz yine hatırlamıştık; "Hayat çok kısa... Takmaya değmez. Üzmeye değmez, üzülmeye gelmez" demiştik. Hatırlamıştık. Şimdi Defne, daha çok hatırlattı bize. Böyle hissedip, böyle yazmıştım Defne Joy'un ölümünden sonra... Her zamansız ölümün acısını bir kez daha hissederek. Ve hiç olmazsa bize biraz insanlığımızı, başka insanları ve hayatı hatırlattığını düşünerek... Kavgalardan, hırslardan vazgeçmenin de insana nasıl bir ölümsüzlük verdiğini düşünerek. Ve fakat öyle değilmiş. Günlerdir, şaşkınlıkla, korkuyla, umutsuzlukla yaşananları izliyorum. Bir yazı, bir yazı daha. Bir yorum, bir yorum daha... Herkes kendi hayat sınavından geçiyor. Ama çok zorlayarak ama çok zorlanarak. Neyse ki; "Herkesin hayatına saygı" diyenler de var çevremde. Hem de çokça...

BULDOZER GİBİ DALDI...
Ekip arkadaşlarımı hep uyarırım. "Aman ha. Efendi olun, insanlara abuk sabuk sorular sormayın. Karşınızdakinin insan olduğunu unutmayın" diye. Çünkü magazincilerin sicil defteri pek aydınlık değildir. Sokaklarda, ayaküstü yapılan o röportajlarda, akıllarına ne gelirse sorar arkadaşlar. Onlara kızardım. Ama artık kızmıyorum. Çoğunluğun pek hafif bulduğu magazinin ve magazincinin ne hayatlar taşıdığını, o gözlerin neler gördüğünü bir bilseniz. Aslında benim bütün meslektaşlarımın bir kırmızı çizgileri varmış. O kadar da tacizkar değillermiş. Durdukları, duracakları bir yer varmış. Ama bakın, sabah akşam magazincilere duruş-etik-meslek dersi veren Hıncal Uluç hem ölüme hem hayata buldozer gibi daldı. Sınırımız neresi diye bir kez daha sorgulayalım haydi...

MEDYAYA NASIL GİTTİ?
Bir kişinin verdiği ifade polis tarafından nasıl iki dakikada medyaya ulaştırılır, ayrıntı ayrıntı, satır satır? Orada kırmızı çizgiler yok mudur? Oranın amiri, memuruna sormaz mı "Bu ifadeler medyaya nasıl gidiyor?" diye... Hayatla ilgili tüm bu oyunlarımızı 'Ölüm' bile bozamıyorsa; ölümsüzlüğün peşinde koşmak niye. Ölmeden ölmek de var çünkü!