Merhum Fecri Ebcioğlu'nun bir Enrico Macias ezgisinden Türkçeye uyarladığı, 1969 yılında Juanito tarafından seslendirilen bir şarkıydı.
Şöyle diyordu Juanito şarkının bir bölümünde: 'Kaderin oyunu mu bu bana / Göstermesin seni bana / Karşımda olsan da bakmam / Arkadaşımı aldatmam / İsterse kalbim ağlasın / Arkadaşımın aşkısın...' Bu şarkı durup dururken aklıma takılmadı. Genç popçu Simge Sağın, geçen hafta ilginç bir itirafta bulundu.
Yediği içtiği ayrı gitmeyen arkadaşının, sevgilisini elinden aldığını, bu yüzden saçlarına bir gecede ak düştüğünü, sinirden duvarları tırmaladığını söyledi. Aslında bu 'En yakın arkadaşını, en yakın arkadaşıyla aldatmak' son zamanlarda çirkin bir moda haline dönüştü. Birlikteyken 'kanka' olanlar, meğer aşk üçgenlerinin iç açılarını hesaplayıp dururlarmış. 'Şunu bir bıraksa da ben kapsam' diye pusuda bekleyenler olduğu kadar, beklemeye tahammülü olmayıp daha ilişki sürerken sevgilisini elinden kapanlar bilinenden daha çokmuş. Diyeceğim o ki; şov dünyası şu sıralar 'dost kazığı' yiyenlerin feryatlarıyla çınlıyor.
İşte 'Arkadaşımın Aşkısın' şarkısını hatırlamam da bu yüzden. Eskiden 'arkadaş aşkının' kutsallığı vardı.
Dostluğun raconu, aynı kişiye duyulan sevdayı derine gömmeyi gerektirirdi. Eski Türk filmlerine bir bakın... Piyanist İzzet Günay, en yakın arkadaşının aşkı Filiz Akın'a sevdasını nasıl da saklardı tuşların arasına...
Ekrem Bora nasıl da usul usul çekilirdi aradan... Ya şimdinin dizilerine ne demeli? Sadece Yasak Elma'nın üç bölümünü izlemek bile cennetten kovulmaya yeter!
Bizler, arkadaşımızın sevgilisine laf attılar diye tek başımıza dört kişinin arasına daldığımız o mahallelerde büyüdük.
Dönelim şarkıya: 'Dinleyince bu şarkımı / Anlayacaksın hatanı / İki dost arasına girdin / Yalnız onu sevindirdin / Dikkat kimse anlamasın / Arkadaşımın aşkısın...'