Haberlerde 16 yaşındaki gencin söylediklerini duyunca gerçekten de içim parçalandı.
"Öğretmenim bana dayak atsaydı, daha iyiydi. Kendimi bu kadar kötü hissetmezdim. Ben yalnızca öte dünyada Allah tarafından ıslah edilebilecek biri miyim abi?"
Mardinli öğrenciyi bu denli bunalıma sokan, öğretmeninin, zayıflarla dolu karnesinin altına düştüğü nottu:
"Ne diyeyim? Allah ıslah etsin..."
Gencin babası, isyanını başka şekilde dile getiriyordu:
"Oğlumuzu ıslah evine değil, okula gönderdiğimizi sanıyorduk."
Eminim, o öğretmen bu sözleri kötü niyetle yazmamıştır. Anlık heyecanını ve üzüntüsünü kağıda dökmeden önce içinden 10'a kadar saymayı unutmuştur en fazla.
Eğer o beş kelimenin, bir çocuğun ruhunu bu denli harap edeceğini öngörebilmiş olabilseydi, eli kaleme gitmezdi kuşkusuz. Bu olay, öğretmenler eğitilirken, pedagojik formasyonun ne denli önemli olduğunu gösteriyor.
Öğretmen, sadece bildiklerini gençlere öğreten kimse değildir. Bilgilerini aktarırken, onların beyinleri kadar ruhlarını da şekillendiren heykeltıraşlardır. Tabii ki, en büyük eğitmen Yüce Allah'tır ama biz Allah'tan önce gençlerimizi öğretmenlerin 'ıslah etmesini' bekleriz.
Değerli öğretmenlerimizin bu konuda ihtiyaç duyduğu ilham ise en büyük öğretmen Mustafa Kemal Atatürk'ün, kara tahta başında Ülkü'ye okuma yazma öğretirken yüzüne yayılan şefkat ve bilgelik ışığıdır.