Görücü usulü tanışıp, yuva kurmayı bilirdim de, "görmeyici usulü"ne ilk kez Kanal D'nin yeni yarışması "Aşkın Gözü Kördür"de rastladım. Efendim, birbiriyle tanışmak, koklaşmak, anlaşmak isteyen delikanlılar ile genç kızlar zifiri karanlık bir odaya kapatılıyor. Bir süre konuşuyor, sonra da birbirlerini "elleyerek" fikir sahibi olmaya çalışıyorlar. Kilolu mu, zayıf mı, kel mi, fodul mu, hatları yuvarlak mı, sivri mi (yüz hatlarından söz ediyorum) diye birbirlerini iyice bir mıncıklıyorlar. Bizler de gece görüşlü kameralar yardımıyla bu tanışma seanslarını röntgenleme imkanına (!) kavuşuyoruz. "Peki bu gençler neden şöyle gündüz gözüyle bir kafeteryada tanışıp, konuşmuyorlar?" diye soracak olursanız, yanıtını sadece Reyting Hazretleri biliyor. Zira sesini, tenini beğendiği adam ya da kadın hayallerinde canlandırdığı tipin tam tersi çıkınca yaşanan şaşkınlık ve hayal kırıklığının iyi reyting getireceği hesaplanıyor. Aslında bu zifiri karanlık ortamı, günlük hayatta da yaşanıyor. Karanlık oda yerine ise "sanal ortam" kullanılıyor. MSN'de yazışanlar, chat'leşenler, arkadaşlık sitelerine üye olup, temsili fotoğraflarının altına "ilişkiye müsait" yazdıranlar da zaman zaman aynı "şoku" yaşamıyorlar mı? Kendini dünya güzeli gibi tanıtan kızın aslında pek "mütevazı" bir görüntüye sahip olduğunu gören erkek ilk karşılaşmada "Aa ben ocakta yemek unutmuşum" deyip, ortadan kayboluyor. Ya da kendi fotoğrafı yerine yabancı manken ajanslarından kopyaladığı bir resmi koyan delikanlı, chat'leştiği kızla ilk temasta "Şeyyy, o benim askere gitmeden önceki resmimdi. Asker ocağında insan biraz kilo alıyor. Eğitim, nöbet, çatışma filan derken insan bu hale geliyor tabii... Vallahi adamın kafasında saç bile bırakmıyorlar" diye kekelemeye başlamıyor mu? Evet, aşkın gözü kördür. Ta ki, gün ışığına çıkana kadar...