ÖZHAN Abat "deprem bize çok şey öğretti" dedi.
Her şeyden önce "örgütlenmeyi" öğrenmişler.
"Yardımlaşmayı." "Birbirlerine moral vermeyi." "Özhan Abat Grubu"nda her meslekten kadın var.
Evlerinde kıyıda, köşede kalmış kumaş parçalarını, ninelerinin kullandığı mendilleri kesiyor, biçiyorlar.
Onlara şekil veriyorlar.
Her "eser" bir yılda meydana geliyor. Hepsi de "göz nuru, el emeği."
Amaç "satmak... Para kazanmak" değil.
Amaç "boş durmamak... Bir şeyler öğrenmek... Öğrendiğini öğretmek... Üretmek."
Ve "depremin yarattığı moral çöküntüden" çıkmak.


Zerrin hanım (Guçetil Gökesaoğlu) evine gidiyor, çocuğuyla ilgileniyor.
Muayenehaneye koşuyor, hastalarla ilgileniyor. Ve iki arada, bir derede "Özhan Abat Grubu"na koşuyor.
"Arkadaşlarıyla" buluşuyor. Ve 40 yamalı bohça (patchwork) yapmaya başlıyor.


Onları "yabancılar" tanıyor. Amerikalılar, İngilizler, Fransızlar. Çinliler, Koreliler, Japonlar. Yabancı medya onlarla röportaj yapıyor.
Ama onları Türkiye tanımıyor. Tebrikler Özhan hanım, tebrikler depremin ürkütücü havasını dağıtan Düzce'nin çalışkan kadınları.