Ölümler... Ölümler... Ölümler... Nereye kadar taşıyabileceğiz bu ölümleri!
Hiç bilmiyoruz bu sorunun yanıtını. Türkiye'nin, Ege dahil dört bir yanından kalkan şehit cenazelerini, onların ailelerinin acısını, nasıl kaldıracağız bu tabloyu hep birlikte! İçimize nasıl sindireceğiz! Bu acıları nasıl azaltacağız peki?
Yeni acıların yaşanmaması için ne yapacağız, neler yapılacak?
İşte gencecik ölümlerin, çığlıksız sessizliği sarıyor her yeri... Bazen düşününce, işin içinden çıkamıyor insan... Bitecek mi? Sona erecek mi? Ne zaman sona erecek?

ÇOK MU ZOR!
Türkiye, ölümlerden uzaklaşarak, sadece yaşam ile bütünleşecek mi? Terör sonlanacak mı? Barışı; evet sadece barışı kucaklayacak mıyız? Barışın ve sevginin hakim olduğu topraklarda, normal bir hayat sürdürebilecek miyiz? Her yeni güne, uzaklardan gelen ölüm haberleriyle uyanmadan; her yeni günde; ağrılı, acıtan haberler duymayı beklemeden; sadece hayatı, yaşamayı yüceltebilecek miyiz? Gencecik ölümlerin ardından, geride kalan o acılı insanların yaralarını, hep birlikte onları şefkatle kucaklayarak, yavaş yavaş sarabilecek miyiz? Sevginin, kardeşliğin hiç sarsılmadan yaşandığı o günler gelecek mi? Alçakça saldırılar bitecek mi?
Eskilerin deyişiyle, yine 'müesses nizam' mı kazanacak?
Yoksa barışın, kardeşliğin hakim olduğu, bu koşullardan fışkırmış yeni bir Türkiye mi?
Dileğimiz terörün sona ermesi, barışın kazanması, artık ölümlerin sona ermesi...
Türkiye'nin yeni umutlar, yeni güzellikler eşliğinde, bugünü mutlu, huzurlu ve barış içinde yaşayıp, geleceğe doğru sağlam adımlar ile kulaç atması... Çok mu zor!