Beşiktaş'ın iki kupalı fiyakasını bozmak için oynuyordu Fenerbahçe. İlk dakikadan itibaren baskıyı hissedip, topu mümkün olduğunca çime yakın kullanmaya çalışarak 10. dakikadan itibaren kontrolü de sağladılar. Her mücadelenin peşinden koşup, her pozisyonu kıymetli yapmaya çalışarak, klasik derbi karakterlerini ortaya koydular; sonuna kadar vazgeçme, fırsat bulduğunda da kaçırma...
İlk yarıda Rüştü'nün burnunun dibine kadar iki kez geldiler. Yusuf'un direkten dönen topu dışında da hazırlanmış pozisyon vermediler. Ama Perşembe günkü maç takımın beline bağlanmış bir ağırlık gibi sahanın her tarafındaydı. Aynı derdi Beşiktaş orta sahası da taşıyordu. 35'e kadar her iki taraf da tek blok olmaya çalıştı ama sonrasında orta sahalar düştü oyundan. Forvetler ise geri koşmayı düşünmüyordu bile.
Bu görüntü ikinci yarının pozisyonlu ve gollü geçeceğinin habercisiydi. Beşiktaş daha erken pes etti. Emre ve Cristian ceza alanına girmeden oyun bitirmeyi tercih edince, Fenerbahçe anlık pusular kovaladı. Golün kombine bir ataktan gelmesinden ziyade, ofansiflerin ustalıklarına emanet edildiğini görüyorduk.

ROTASYON DÜŞÜNÜLMELİ
Alex 73'te penaltı ile skoru bozunca, artık tüm inisiyatif de Fenerbahçe'ye geçmişti. İlk yarıda Yusuf Beşiktaş'ı biraz ilerde tutuyordu. İkinci yarıdaki Nihat değişikliği ile bu göreve soyunması gereken Tello da 'vazgeçenler' arasına katılınca, sahada iyi ama 'başıboş' forvetlerden başka bir şey kalmadı.
Bilerek oynayan, topu iyi kullanan, nasıl kazanacağını bilen taraf yine Fenerbahçe oldu. Geçen sene Beşiktaş'ı iki kez yenmişlerdi. Bu maçlarda konsantre olmuş ama her şeyden önce iyi pas yapmışlardı. Beşiktaş bu trafiği kestiği, önde oynamaya çalıştığı anlarda dengeyi bozuyordu zaten. Golle birlikte her şey Fenerbahçe içindi. Güiza'nın attırdığı uzatma dakikalarındaki ikinci golle, 'Kaptan Alex' sezonun ilk kupasını hediye ediyordu taraftarına.
Bu maç Fenerbahçe'nin de, Beşiktaş'ın da eksiklerini ve farklarını görmelerini sağladı. Daum artık rotasyonu ciddi düşünmek zorunda.