Bakın, nezaketten söz etmeyeceğim!
Sadece hoyratlıktan kaçınmak bile yeter!
Ne için?
Birlikte ve mesut yaşamamız için!
Siyaseten çok farklı yerlerde olsak da; topluma ve tarihe bakışlarımız gitgide ayrışsa da, birimizin hayat tarzı Bağdat'ta, ötekimizinki Şam'daysa da...
Nefretten kaçınmak yeter!
İlle de birbirimizi sevmemiz gerekmez!
Üstelik gündelik hayat bütün farklılıklarımıza ve zıtlaşmalarımıza karşın ortak yanlarımızın daha çok olduğunu göstermiyor mu?
Hayır! "Sevgi kelebekliği" falan değil derdim. Asla!
Bu tür fırsatları hiç kaçırmayıp hemen siyaseti ve siyasetçiyi kötüleyen; böylece her seferinde demokrasinin değil, oligarşik iktidarların sırtını sıvazlayan "Beyaz Türk bakışı"na geri döndüğümü de sanmayın. Bu imkânsız!
Fakat Gezi'yle başlayan sürecin arkasından geldiğimiz noktada, bugün yeni bir sosyal duruşa ihtiyacımız var.
Daha doğrusu, bir "anlayış" bu!
Bütün inatçı "anlayışsızlık"ları da anlayan bir duruş. Buradayız, birlikteyiz, hiçbirimiz hiçbir yere gitmiyoruz!

Kabul edelim ki, farklarımızı ortaya dökmek ve hepsini açık açık konuşmak için çok bekledik.
Daha da konuşacağız.
Toplumun çok geniş bir kesimi onlarca yıldır suskundu; resmi tarih farklı kesimlerin hikâyelerini silmişti; parlamenter siyaset sivilasker bürokrasinin "sahne şovu"ndan öteye gidememişti.
Bu duvar nihayet yıkıldı.
2002 seçimlerinden sonra demokrasi kendi doğal sosyolojik zeminine kavuştu.
Kimlikler ve ideolojiler birer birer hakiki kılıklarına bürünmeye başladılar.
İyi ki böyle!
Çünkü ayrışmalara izin verilmeyen bir yerde sahici tanışmalar ve buluşmalardan da söz edemeyiz. Bunun kaç yıldır farkındayız.
Ama tam burada duralım ve düşünelim...
Geçen gün Leyla İpekçi ne güzel yazdı: "Ayrışmak, ille de kutuplaşmak değildir." (22 Ekim, Zaman) Kutuplaşma rüzgârının gitgide sertleşmesine dur deme vakti geldi.
Yoksa bu gidişle, yine Leyla'nın belirttiği gibi "alenileşen nefretlerimizde benzeşeceğiz" ki, eyvah!