Dindarlara karşı sıkça ileri sürülen bir "argüman" vardır: "Eğer Atatürk olmasaydı Anadolu'daki camileri kilise yapacaklardı, kubbelere haç, minarelere çan takacaklardı, ezan sesi duyamayacaktınız"... İlhan Selçuk bunu bir slogan haline getirmişti, dönüp dönüp yazardı.
Yani örneğin milli kuvvetlerin başına Çerkes Ethem geçseydi, öyle mi?
Ya da kurtuluş savaşı diyelim Kazım Karabekir önderliğinde kazanılsaydı...
Demek ki mantık sakatlığını, bir kere, "kurtuluş savaşını kazanamasaydık" diye düzeltmek gerekiyor.
İkincisi de, oturup düşünmek gerekiyor: Acaba öyle mi olurdu?
Sevres Antlaşması'yla Orta Anadolu bize bırakılmıştı, orayı geçiniz, acaba Yunanistan İzmir ve çevresinde öyle bir uygulamaya gider miydi?
İzmir'de büyük bir ortodoks katedrali vardı, Aya Fotini. (Biz bunun yerine Büyük Efes Oteli'ni yaptık.) Ayrıca birçok kilise... Ayios Polikarpos'tan, Ayios Yoannis'ten Saint- Antoine'a, Santa Maria'ya kadar... Yunanlılar'ın İzmir'in Türk mahallesine dalıp camileri kiliseye çevirmelerine gerek yoktu, ellerinde kilise boldu. Nitekim üç yıl üç ay süren işgal boyunca böyle bir şeye hiç kalkışmadılar. İstanbul camilerine hiç mi hiç bulaşamazlardı, acaba Ege'nin Müslüman köylerindeki camilere el atabilirler miydi?
Bunu niçin yapsınlar?
Müslüman nüfusu o köylerden koparıp Sevres'e göre belirlenmiş olan "Anadolu'nun Türk bölgesine" zorla göndermedikleri sürece... Bu da antlaşmaya aykırıydı.
Sevres Antlaşması'nı onlar çiğnemediler, biz çiğnedik, yırttık attık! Öyleyse, "camileri kilise yapacaklardı" şeklindeki abartılı önyargıyı şimdiki hükümete karşı kullanmaya çalışmaktan vazgeçelim.
Bu bir. İkincisi, beddua etmeyelim. Beddua edenin kendisi gülünç duruma düşüyor, alay konusu oluyor. Politikacı da "ölsün" demekle ölmüyor. "Evi yıkılsın" diyorsun, köşke geçiyor.
Üçüncüsü de, küfür etmeyelim.
Dün postalcılardan birinin köşesinde bir şiir okudum. Neyzen Tevfik'e atfedilen ama onun yazmadığı da bilinen bu çirkin maskaralığın son dizeleri şöyle: "İşgaldeki hali sakın unutma... Atatürk'e dil uzatma sebepsiz... Sen anandan yine çıkardın ama... Baban kimdi bilemezdin şerefsiz!"
Demek ki, İstanbul'daki İngiliz ve Fransız işgal kuvvetleri bütün kadınlarımızın ırzına geçecekler... Doğacak çocukları da tanımayacaklar, nüfuslarına almayacaklar... Aynı eylemi İzmir'de de Yunan ordusu yapacak... Herhalde Ermeniler de doğuda...
Ama bunu mütareke sırasında değil, kuva-yı miliye yenildikten sonra yapacaklar.
Allah Allah, niçin o kadar beklesinler? Bunu "ortalık karışıkken" yapmak daha akılcı değil midir? Savaşta mı ırza geçmek daha kolaydır, barışta mı?
Çünkü, birkaç münferit olay dışında, öyle topluca bir "tecavüz kampanyası" da işgal boyunca görülmemiş.
Demek ki, hükümete çatmak için bu tür "erkeklik gururu gıdıklayıcı enayi propagandasını" da bir kenara bırakmak gerekiyor.
Ben de şimdi merak ediyorum: Bakalım kaç budala çıkıp "Sevres'i savunuyor" diyecek, sanal zevzeklik ortamlarında?
