"Mustafa Kemal Atatürk, hayatta en değer verdiği varlıktı" dediğinde Özlem, sabahtan beri kontrol etmeye çalıştığım göz yaşlarımı artık tutamadım ve ekranın başında hüngür hüngür ağlamaya başladım.. Allahtan evde tek başımaydım, ağlamama karışan olmadı.. İçimi doya doya boşalttım..
Özlem, Lefter'in torunu.. Dedesinin anılarını, öğretilerini anlatırken, nasıl bir Atatürk sevgisi ile büyütüldüğünü anladım. İnsanların "Atatürk" demeye korkar hale getirildikleri günümüzde, nasıl coşku doluydu, Özlem'in haykırışları..
Ada'da komşusu Emin'le yarışırmış Lefter, Atatürk geldiğinde kim daha yakınına gidecek diye.. İki ilkokul öğrencisinin arasında müthiş bir koşu başlarmış.. Bir defasında Lefter kazanmış koşuyu.. Atatürk'ün yanına kadar ulaşmış. Atatürk de başını okşamış Lefter'in..
"Hayatının en değerli anısı diye anlatırdı bize" dedi, Özlem..
Salonun en mutena yerinde bir Atatürk büstü dururmuş, gözü gibi baktığı.. Geçen yıllarda hayatını belgesel yapmak için gittiklerinde (Bizim Nebil'in ekibi olmalı), büstü göstermiş gelenlere.. "Önce bunu çekeceksiniz. Yoksa hiçbir şey anlatmam" diyerek..
Lefter'i yaşadım ben.. Futbolcu Lefter'i yaşadım.. İnsan Lefter'i yaşadım.. Onunla dost, ahbap oldum.. Dostluk ettiğim çok futbolcu var.. Ama benim hayatımda anıt gibi yer alanlar bir elin parmaklarını geçmez.. Lefter onların en başındaydı.. Galatasaraylı Hıncal'ın anıt adamı.. O zaman, fanatizm bugünkü iğrenç düzeylere inmemişti. Bir başka anıt adamım Beşiktaşlı "Baba" Recep'ti mesela..
Ben gazeteciliğe başladığımda Lefter efsaneydi zaten.. Biz Yeni Güncülerin sloganı "Paşacı ve Lefterciyiz"di..
Hani "Ne sağcıyız, ne solcu, futbolcuyuz, futbolcu" lafına inat.. Hükümetin istibdadına baş kaldıran ve basına İspat Hakkı isteyen milletvekilleri, bunu bile kabul ettiremeyince Demokrat Parti'den ayrılmış, Hürriyet Partisi'ni kurmuşlar, ve Yeni Gün gazetesini sözlerini duyurmak için çıkarmışlardı.. Hür. P. sonra, CHP'ye katılmıştı. Ordan "İsmet Paşacı ama öte yandan da Lefterciydik, futbolculuğumuzun simgesi..
Onu efsane yapan Atina'da kaptan olarak sahaya çıkan milli takımdı. Türkiye kazanırken Lefter dilden dile anlatılan muhteşem bir gol atmış ve Yunan seyircisini çıldırtmıştı. Fanatikler her yerde, her devirde var.. "Kefere" diye bağırmışlardı Lefter'e, Atina'da.. Onu hiç unutmadı, hiç de affetmedi..
Ben de, bu lafı bir ezeli rekabet maçında koro halinde tekrar eden Galatasaray fanatiklerini hiç unutmadım ve hiç affetmedim..
O zamanlar kulüpler fakir.. Milli Lig yeni kurulmuş. Ankara, İzmir deplasmanları trenle yapılmasına rağmen pahalı.. Bu yüzden her deplasmanda iki maç oynanıp, masraf düşülürdü. Cumartesi pazar oynayacak takımlar da, perşembe Ankara'da kampa girerlerdi. Yeni Gün'ün en çaylakları Ahmet'le ben.. Gelen kulüpleri üç gün biz izlerdik, kamp otellerinde ve idmanlarda..
Ülkenin en ünlü futbolcuları.. Millet karda kışta otel kapılarına yığılır, camın arkasından görebilir, kapıya çıkarsa bir imza alabilir mi diye.. Çoğu bu ünün havasında burunlarından kıl aldırmaz.. Ama Lefter başka.. 17 yaşında, minnacık bir yerel gazetenin muhabirine arkadaş muamelesi yapar, masasına oturtur, çay ısmarlar, sohbet eder..
Gel de sevme!..
O efsane Macar maçında o unutulmaz, o hâlâ ezber bilinen efsane takıma karşı oynadığı futbol.. Tüm Macar savunmasını ipe dizip attığı ve attırdığı goller.. Dünyayı şaşırtan 3-1'lik zafer.. Orda, tribündeydim..
Yıllar sonra Ada'ya gittik.. Sevgili Arkadaşım Emil'in bahçesinde harika bir pazar geçirdik.
Akşam üzeri vapura yürüyoruz yokuş aşağı.. İskeleye 100 metre falan kalmış, adımı duydum..
"Hıncal.. Hıncal" diye bağırıyor biri.. Sese döndüm.. Bir kahvenin önüne atılmış masalar.. Biri ayağa kalkmış el sallıyor..
Lefter..
Nasıl koştum.. Nasıl sarıldık.. Vapura yetişmek zorundayız ya!.. (Niye ki?..) Kalktık.. "Bu olmadı" dedi, Lefter.. "Bir gün de bize gel.. Günü geçirelim. Eski günleri anarız.."
"Gelmem mi" dedim..
Bakın, dediğimi yapın.. Yaptığımı yapmayın sakın.. Hayatı ertelemeyin.. Bir daha bir türlü gidemedim Ada'ya.. "Bugün.. Yarın.."
O "Yarın" hiç gelmedi. Getiremedim.. Yarınlar bitmez ya. Nasılsa bir "Yarın" gideriz..
Gideriz.. Ada'daki mezara gideriz.. Göz yaşı dökmeye..