Kendimi bildim bileli bizim evin sofralarından eksilmeyen tek şey yoğurttu. Yani başıma gelmedik şey kalmadı. Tonla ameliyat geçirdim ve hâlâ ayaktayım..
"Neden" derlerse üç şey sayarım.. Biri, sigarayı erken bırakmam.. Akciğerlerim sağlam kaldı. Öteki hiç içki içmemem.. Karaciğerim en ağır darbelere dayandı..
Öteki de, doğanın insanlığa armağan etti ilaç.. Yoğurt.. Ömür boyu tonlarla yemişimdir..
Kilis'te evde yapılan, sonra torbaya konulup, duvara asılarak süzülen yoğurdu ekmeğe sürüp yediğim hâlâ aklımda.. Tadı da hâlâ damağımda.. Ankara'da omzuna terazi gibi astığı iki tepsi ile kaymak gibi yoğurt satan mahallemizin ayrılmaz parçası haline gelen ustanın "Yoğurtçu" diye haykırışı şarkı gibi gelirdi. Onu da unutmam.. Yoğurt!..
Bir de, Holly ile İzmir'e gittiğimizde, ağbimlerde kaşıkladığımız Karşıyaka yoğurdu vardı.. Seramik saksı gibi bir kabın içinde gelirdi. Süzme yoğurt kıvamında. Bıçakla kes ekmeğe sür, öylesi.. Bir dalardık kaşıkla.. Kiloyla yoğurt biterdi..
İskelede Tilla diye bir restoran vardı.. Oraya, sadece pilav ve yoğurt yemeye giderdim. Şimdi yıkmışlar, yerine otopark binası yapmışlar. Dünyanın en güzel sahiline otopark yapacak belediye kafası bizde çıkar ancak..
Ağbimler de taşınınca Urla'ya, Karşıyaka bağlantımız koptu. O yoğurt da çıktı hayatımdan..
İki hafta önceye kadar.. Bir markette öylesine dolaşırken, seramik yoğurt kabını gördüm, plastikler arasında.. Koşup elime aldım.. Marka Sakıpağa.. İmalat yerine baktım, minnacık yazılar arasında.. Karşıyaka iyi mi?.. Benim yıllardır kaybettiğim yoğurdum İstanbul'da.. Kaptım bir tane.. Doğru eve..
O lezzet.. Yılların öncesinden ağzımda duran lezzet..
Gecenin bir vakti eve dönüyorum.. Midem hafif kazınıyor.. Üç kaşık o kaymak gibi yoğurt.. Nasıl da tatlı bir uyku geliyor ardından..
Teşekkürler Karşıyaka!..