Dünkü yazıda ABD'li komedyen Will Rogers'ın eğlenceli olduğu kadar gerçekçi diplomasi tanımına değinmiştim: "Bir taş bulana kadar, 'Cici köpek' deme sanatı..."
Okurumuz Recep Yılmaz, "Bu sözü, 'Köprüyü geçene kadar ayıya dayı deme sanatı' diye çevirmek, siyasi kültürümüz açısından daha uygun olur" diyor. (Buradaki dayının, diğer yazıdaki dayıyla alakası yoktur.)
Yılmaz'ınki çok makul bir öneri ama öylesine, çeviriden ziyade uyarlama demek daha doğru olmaz mı?
Çünkü... Will Rogers espri yapıyor. Ancak köpek ve taştan, ayı ve köprüye geçince o espri yok oluyor... Mesela gülümsemek imkânsız hale geliyor. İkincisi... Amaçlar epey farklı: Taşı bulunca, hırlayan köpeğe atacağız, o da canı yanarak kaçacak...
Halbuki diğerinde ayıyı cezalandırmıyoruz. Sadece dost görünerek takiye yapıyoruz. Biz yolumuza giderken, ayı da ayılığına devam ediyor.