Mustafa Denizli Hocam'la 80'li yıllardan beri kardeş gibiyizdir. Sevgili Jülyet'le evliyken, bütün tatillerimde onların Ilıca'daki evlerine çok yakın Turban Oteli'nde (Şimdi yerinde Sheraton var) kalırdım. Ama günümü evde ya da beraber yaptığımız programlarla geçirirdik. Geceleri de, o harikulade Çeşme Festivali için önceleri antik kaleye, sonra bu festival için inşa edilen açık hava tiyatrosuna giderdik.
Kışları ise Jülyet İstanbul'a gelmek istemediği için, iki bekâr gibi beraber olurduk. Ben aylık Erkekçe'yi yönettiğimden öğleden sonraları genelde boş olur, Florya'ya giderdim. Akşam da dışarıda yemek yerdik. Sonra Hocam'ı peşime takar, tiyatro, konser, opera, hatta sergi gibi etkinliklere götürürdüm.
Bizi devamlı birlikte görenler, benim için "Akıl Hocası" derlerdi. Oysa Hocam'la biz futbolu genel olarak konuşur, Galatasaray özelinde asla laf etmezdik..
Hocam'a faydam oldu olmasına.. İşte o götürdüğüm sanat olaylarıyla ufku açıldı.. Benim açıldığı gibi.. Görüş açısı genişledi. Vizyonu büyüdü.. Bu katkım, dostlarımın, yardımcılarımın hemen hepsine olmuştur, zaten.
Neyse.. Yani ikimiz de birbirimizi iyi tanırız..
Geçen sezonun sonu yaklaşırken, Altay 1. Lig'de 5. durumdaydı. Süper Lig'e ilk iki takım çıkacak, sonraki 4 takım kupa usulü play-off oynayacak, kazanan Süper Lig'e çıkacaktı. Son haftalara gelinirken Altay 5. durumdaydı. İlk 2 durumu pek yoktu, ama play-off yolu açıktı hâlâ..
İşte o dönemde Mustafa Denizli, Altay'ın başına dönmeye hazır olduğunu açıkladı.
Galatasaray'a transfer olduğu sene, Altay küme düşmüştü. Şimdi içinde kalan ukdeyi gidermek, her şeyini borçlu olduğu Altay'ını bu defa Süper Lig'e çıkarmak istiyordu.
Hiç ama hiçbir şey istemeden göreve talip oldu. Altay da hemen kabullendi tabii. Hocam İzmir'e gitti. Artık orda evi yoktu. Otele yerleşti.. Önce Bandırmaspor'u yenip play-off'a kaldı. Karşılıklı iki maçla oynanan yarı finalde İstanbulspor'u 2 defa yendi, finale kaldı. Orda da İzmir'in müthiş bir atılım yapan Altınordu'su çıktı karşısına. Onu da geçti.
Altay Süper Lig'deydi..
Aslında orda işi bitmişti. Ama yüreğindeki Altaylılığı izin vermedi, orda bırakmasına..
Bana hep, "Futbolda ne olduysam Altay sayesindedir. Hocalıkta geldiğim yerleri de Galatasaray'a borçluyum" derdi..
Kaldı ama, Altay'ın transfer yapacak, Süper Lig'de mücadele edecek bir kadro kuracak parası yoktu. Mustafa Hocam onu da kabullendi ve Galatasaray'ın bir stoperinden daha ucuz toplam maliyeti olan bir kadro ile Süper Lig'e soyundu.
Kaliteli futbolcuları vardı, İbrahim gibi mesela.. Ama çok yaşlıydılar. Hastalık ve sakatlıklar da en iyi iki adamını alınca, geriye pek bir şey kalmadı.
Geçen hafta pazar günü, Kayseri'de oynadığı ve 1-0 kaybettiği deplasman maçını dikkatle ama çok dikkatle izledim. Ortada gerçekten umutsuz bir takım vardı. Maç bitti. Hocam'a bunca yıllık dostluğumuz içinde ilk defa bir maçın sonunda mesaj attım.. 9 Ocak Pazar, saat 20.01..
"Hocam, bugün dikkatle izledim. En az 5 iyi adam transfer edecek gücün var mı?. Bu takım üç pas yapamıyor. 2 golcü, 1 stoper, 1 de oyun kurucu lazım, kesin. Yoksa çok üzülürsün. Kulübün tek sponsoru Mesut Sancak'la konuşman gerek. Öptüm."
Çarşamba 17.44'te Hocam'dan mesaj geldi..
"Hocam."
Bunun anlamı şuydu.. "Uzun konuşmamız gerek. Uygunsan ara.."
Aramadım.. Geleceğini belirleyecek bir karar almak üzereydi, belli.. Ve benimle konuşmak, fikrimi almak istiyordu. Oysa bu kararı Altaylı Büyük Mustafa'nın tek başına vermesi lazımdı. Kimsenin etkisinde kalmadan..
Perşembe akşamüzeri Caner nefes nefese odama daldı..
"Hıncal Bey, Mustafa Denizli Altay'ı bırakmış.."
Beş dakika geçmedi, karşımdaki A Spor ekranından "Son Dakika" diye geçmeye başladı.. "Mustafa Denizli, Altay'dan ayrıldı."
Başta medya, sonra dostları yüzlerce kişi telefona sarılacaktı. Bekledim..
Gece saat 20.43'te şansımı denedim.. İki çaldı ve açıldı..
"Hocam" der demez, cevap verdim..
"Kutlarım Hocam.. Hem kendin, hem Altay için en doğru kararı verdin."
Devam etse, bu Altay düşecek, Büyük Mustafa Altay'ı düşüren olacaktı. Ama devam etmezse, Altay, yönetimi ve sponsoru takkeyi öne koyup düşünecek ya "Süper Lig'de işimiz yok" deyip düşmeyi kabullenecek ya da ne yapıp yapıp, şubata kadar sürecek ara transfer ayında, bu takımı Süper Lig düzeyine çıkaracak transferler ve iyi bir hoca bulacaklardı. Yani Mustafa Hoca için de, Altay için de doğru bir karardı, ayrılık..
Doğruydu ama, Denizli çok iyi bilirim, öyle bir Altaylı idi ki.. Konuşurken ağlamak üzere olduğunu, aslında içinin kan ağladığını hissettim.
"Ben 5 değil, 2 transfer istedim. Ama onu bile yapacak gücü yok kulübün" derken, sesi nasıl titriyordu. Çünkü o sırada ben, Mustafa Denizli Hoca ile değil, Altaylı Büyük Mustafa ile konuşuyor ve içimden "Keşke Galatasaray ve Milli Takım'daki oda arkadaşı Fatih Terim de bu kararı verebilseydi" diyordum.
Tam 9 dakika konuştuk..
"Doğru karar" verdiğini ikimiz de biliyorduk. Ama mantık başkadır, kalp başka, hep biliriz.. Beyni "Ayrıl" fikrini ona kabul ettirmişti ama, hem de nasıl Altaylı kalbi ağlıyordu işte..
Şimdi bütün Altaylılar, ama içinde Altay'ı hisseden herkes bir araya gelmeli..
Gecekonduda yatandan yakın dostum, baş sponsor Mesut Sancak'a herkes, maddi manevi kolları sıvamalı.. Ve herkes kendine düşeni yapmalı..
Zaman, o zaman!..
Çünkü.. Sadece İzmir'in değil, ülkemin bir tane Altay'ı var!. Adı Mustafa Kemal'in Dumlupınar Zaferi'nden sonra verdiği, "Ordular!. İlk hedefiniz Akdeniz'dir ileri!.." emrinden sonra İzmir'e ilk giren Türk süvarilerinin komutanı Fahrettin Altay'dan gelen Altay!.
***
DÜNYA GAZETECİLER GÜNÜ.. MÜ?..
10 Aralık, "Dünya Gazeteciler Günü"ydü. Çeşitli yazılar yazıldı. Ben özelde çeşitli SMS, mail, kart aldım, kutlayan.. Bir mektup çok duygulandırdı beni..
Kütahya Porselen Yönetim Kurulu Başkanı Sema Güral Sürmeli'den geliyordu.
Daktilo ile yazılmıştı mektup, ama "Hıncal Uluç Beyefendi" lafının hemen altına, el yazısı bir ek vardı.. "Çokkk Kıymetli Hıncal Abicim."
Bu çok samimi, çok yürekten el yazısını, 12 yıl önce kaybettiğimiz Sıtkı Ustama borçluyum. Beni adeta zorla çekip götürdüğü Kütahya'yı adım adım gezdirirken, "Bu gece bir yemeğe davetliyiz" demiş ve beni Güral Porselen'in sahibi Nafi Güral'ın bir bahçe içindeki şirin villasına götürmüş, yolda da anlatmıştı..
"Nafi Bey, Anadolu'da, mesela Kayseri, Malatya, Adana'da kazanıp sonra İstanbul'a taşınan ve memleketlerini unutanlara benzemez. O hep Kütahyalı kaldı. Dört çocuğunu da yanında yetiştirdi, hem porselenci ve seramikçi hem de Kütahyalı olarak."
O gece orda Sema Güral'ın abisi oldum işte..
Gittiğimde koca bir masa etrafında toplanmış bir büyük aile gördüm. Tıpkı Kilis'te çocukken dedemin masasında en az 20-30 kişiyle toplanan anne ailem gibi..
Anadolu Güzel Sanatlar Üniversitesi Seramik Bölümü mezunu Sema çok iyi bir tasarımcı.. İnternette arayın, harikulade eserlerini görürsünüz.
İşte o mektup..
*
Çok Kıymetli Duayen Gazeteci*
Sevgili Sema, "Çalışan Gazeteciler Günü" kutlaman olağanüstü güzel.. Hele de Mustafa Kemal'in o unutulmaz sözü ile birleştirmen..
Ama bu güzelliği inan hüzünle okudum..
Bugün "Basın" lafını unuttuk, "Basın kartı" taşıdığımız halde. "Medya" olduk artık.. Bu medya, benim basınım değil. Mustafa Kemal'in basını hiç değil..
Çok ama çok dertliyim ama söylemeliyim Sevgili Sema..
Biz "Çalışan Gazeteciler Günü" kutlamasını hak etmiyoruz. Çünkü artık, "Çalışan"ı geç, "Gazeteci" olduğumuzu söylemek zor!.
***
ŞİRİN CEVAP...
Sevgili Melih Altınok kardeşim, perşembe günü başta kendisi, gazetemle ilgili eleştirilerime çok şirin bir cevap vermiş dün.. "Hıncal Abi" diyerek ve çok da güzel bir "Düşünen adam" fotoğrafımı seçerek..
İşte bu.. Daha önce de yazdım, zaman zaman adımı bile yazmaya cesaret edemeyerek düşmanca laf sokuşturmalar, hatta açıkça hakaret etmeler yerine, böyle dostane tartışmaların adı işte "gazetecilik.."
Melih de ben de bu gazetenin yazarlarıyız. Okur ikimizin de fikrini (küfrünü değil, fikrini) okur ve kararını verir. Bu gazetede bir tek değil, bir yığın yazar olmasının sebebi bu değil mi?.
Pandemi yüzünden Melih'le hâlâ tanışamadık. Kahve kesmez.. İlk fırsatta onunla yemek yemeliyiz..
(Bu arada editörüme not. Köşemin tepesinde hâlâ gözlüklü eski resmim var. Oysa ben ameliyatla tüm gözlüklerimi attım. Artık gözlük kullanmıyorum. Melih'in bulduğu resim, bugünkü ben. Çok sevdim. Artık onu kullanmanız mümkün mü?.)
***
ENKA DİYOR Kİ...
Okula beş tane kelebek bıçak getiren Enkalı öğrenci için yazmıştım. Enka kurucusu Sevgili Şarık Ağabeyimin oğlu Sinan Tara'dan bir açıklama geldi. Aynen yayınlıyorum.
***
Hıncal Bey iyi günler,
Kelebek bıçak ile ilgili yazınızı okudum. Sevgili sporcumuz Halit Ayar'ın Beyoğlu'nda bıçaklanarak katledilmesinin acısı yüreğimizde. Hâl böyleyken bir öğrencinin okula kelebek bıçak getirip, bıçağı sallayarak diğer öğrencileri kovalaması gibi bir olayı bir "uyarı" ile örtbas etmemiz mümkün değil. Gerçekte de olaydan sonra toplanan ENKA Okulları Disiplin Kurulu, bahsi geçen öğrencinin "okul değiştirmesine" karar verdi. Okul değiştirme kararları İlçe Eğitim Müdürlüğü'nün onayıyla yürürlüğe giriyor. Bizim kararımızdan sonra İlçe Eğitim Müdürlüğü kararı onaylayarak öğrencinin başka bir okula nakline karar verdi; ancak daha sonra ailenin itirazı üzerine bu kararını iptal etti. İptale itirazımız da reddedildi.
Sanırım basında çıkan yazılar üzerine, İl Eğitim Müdürlüğü müfettiş atayarak olayı incelemeye başladı. Okul yönetimi, aileler ve öğrenciler olarak doğru kararın verileceğini umuyoruz.
Saygılarımla,
Sinan Tara
***
TEBESSÜM
Sarışın saçları gümüşe dönmüş hanım hanımcık kadın, komşu bahçede oturan yaşıtı komşusunu çağırmış..
"Ne olur gel buraya, bana yardım et."
Komşu kadın koşmuş gelmiş. Gümüşi saçlı kadın, "Şu parçaları birleştirelim de bu yazbozu çözelim. Kutusundaki resme bakarsak, ortaya bir horoz çıkacak" demiş.
Komşu kadın önce parçalara, sonra üzerinde horoz resmi olan kutuya bakmış. Sonra gümüşi saçlı kadının elini avucunun içine alıp "Ne yaparsak yapalım, bu parçalardan bir horoz çıkaramayız" demiş. "Hadi birer çay içelim. Sen de sakinleş, rahatla.."
Sonra boş kutuyu eline almış.. "Ama.." demiş, "Önce masadaki bu mısır cipslerini kutularına koyalım!."
***
SEVDİĞİM LAFLAR
Akıllı adam yargılamaz. Anlamaya çalışır. Wei Wu Wei (Yazar Filozof)