Hele şu ortalığı toz duman eden seçim telaşı bitsin, en azından 2023'e kadar, oturup memleketi, bu cennet vatanı konuşur, tartışır hale gelelim, ülkemin en büyük döviz kaynağı olacak, "Bacasız sanayi turizm"den ve turizmin en büyük ayağı festivallerden uzun uzun söz edeceğim ama, bugün kısa bir giriş..
Bu ülkeden kazandıklarının bir bölümünü bu ülkeye iade edenlerin başında gelir, Nejat Eczacıbaşı ağabeyim ve sevgili dostum.
Sanata ve spora, o kalıcı katkıları, Nejat Ağabeyimi "Ölümsüzlük" katına yükseltmiştir.
İstanbul Müzik Festivali'ni o kurmuştu.
O festivali yaşatmak için de İstanbul Kültür, Sanat Vakfı'nı.. (İKSV).
Harika, öyle harika programlar düzenlerdi İKSV, hele 1981 başında İstanbul'a taşındığımdan itibaren festival devamınca geceleri başka yere gidemez olmuştum.
Vakfı, Eczacıbaşı Holding'in Spor ve Sanat CEO'su kardeşi Şakir Ağabeyim yönetirdi. Çok iyi dosttuk onunla.. Sık sık buluşurduk. Bir defasında sitem etmiştim..
"Yahu Şakir ağabey, şu festival programını biraz gevşet de, arada bir iki gece nefes alalım. Her gece bir yere koşmaktan bir hal oldum" diye..
Bu yılın festival programını Yasemin önüme koyunca, akşam evde uzun uzun inceledim.
"Bu kaçmaz" dediğim bir tek gece çıkmadı karşıma.. Benim Evin İlyasoğlu Hocam gibi klasik müzik uzmanlığım yok.. 1955'ten beri sıradan bir izleyiciyim o kadar..
Bu işte "Cazibe Merkezi" dünya çapında isimlerdir.
Solist sanatçı, şef, orkestra ve gurup olarak, dünyanın ezber bildiği isimler çeker geniş kitleleri..
Baktım, yok..
Sonra içerikleri inceledim..
"Dinlemeye doyamadığım parçalardan hangileri var" diye..
"Piyanonun 4 Silahşörleri" dikkatimi çekti.
Yani programı ben yapsam bu kadar olur.
Wagner/ Tannhauser Üvertürü..
Vivadi /İlkbahar..
Bizet /Carmen Fantezi..
Liszt/ Macar Rapsodisi..
Ravel/ Bolero..
Teodorakis/ Zorba Suiti..
Kaçar mı?. Hem de ayni sahnede 4 piyanoyu yan yana, ilk defa göreceğim hayatımda..
Evin Hocam Cumhuriyet'te yazmış..
Yıllar önce, İstanbul'a geldiğimde Galiye Teyzem beni götürürdü.. Beyoğlu Saray Sineması'ndaydı klasik konserler.. Sonra seks filmlerine döktü işi, neyse.
İşte o Saray Sineması'nda, Cemal Reşit Rey düzenlemiş ilk ve tek 4 piyano" konserini. O zaman ne devletin, ne belediyenin elinde 4 piyano yok.
İstanbul'un zengin ailelerine haber salıp, tamamlayabilmişler 4'ü..
Süreyya Operası'ndaki konserde uluslararası turne yapan 4 silahşorun, biri Türk kızı Zeynep Üçbaşaran. Üçü Rum.. İkisi Yunan, Lazaridis ve Vakarelis.. Biri de Güney Kıbrıslı Katsaris..
Türk, Yunan ve Kıbrıslı..
Ekibe ve dünyaya verdikleri, "Dostluk, barış ve kardeşlik" mesajına bakar mısınız..
Kıbrıslı Katsaris, alkış kıyamet koparan bir parçadan sonra ortaya geldi. Bir harika laflar etti, İstanbul ve halkı adına..
Şöyle dedi sonra.. "Bunları bir Kıbrıslı'nın jest lafları sanmayın. Ben burada 'insan' olarak konuşuyorum. Sevgi, dostluk ve kardeşlik adına konuşuyorum.." Konser bitti.. Alkış kıyamet.. Bir neşeli şovla bis yaptılar.. Dört kişi, sekiz el, tek piyanoda çaldılar.. Kandilli Rasathanesi kaydetmiştir, Süreyya'daki sarsıntıyı.. Bir bis daha.
Bir kızılca kıyamet daha.. Zeynep'i aralarına aldılar, el ele tutuştular.. Selam.. Selam.. İki Yunan, Lazaridis ve Vakarelis tuttukları elleri bıraktılar.. Göz yaşlarını silmek için..
Türk seyircisinin o coşkulu "Barış, dostluk ve kardeşlik alkışları" ağlatmıştı Yunanlıları..
Sanatın birleştirici gücünü bir daha kanıtlanırken..
Bunları yazan gazete oldu mu ülkemde?.
Ya da gösteren televizyon.. Hani o sırf "Kan görüntüsü" olsun diye, Çin'de adamın bıçaklanmasını canlı kayıt ana haberde gösteren kanallar, bu güzelliği duyurdu mu, Ege'nin iki tarafına..
Bir Evin Hocam.. Bir de ben!.
Bu cennet vatanı, bu muhteşem insanı da yazalım ne olur!.
Yazalım, konuşalım, anlatalım..
Sevgiyi, dostluğu, barışı, kardeşliği konuşalım, yazalım, azıcık da!.