İzmirim, canım İzmirim'in yollarında Ayten Alpman'ın neredeyse milli marş olan şarkısını mırıldanmak geçti içimden..
"Havasına, suyuna, taşına, toprağına Bin can feda bir tek dostuma Her köşesi cennetim, ezilir yanar içim Bir başkadır benim memleketim!." İşte İzmir'in canım İzmir'in, İzmirim'in yollarındayız, sevgili dost, Ayten'in şarkıda söylediği dost Erdoğan'la.. (Kanlıca/ İkinci Bahar).
Erdoğan'ın elinde telefon.. Adeta ele yapışık telefonlar beni çıldırtır, bilirsiniz.. Oysa Erdoğan'a keyifle bakıyorum..
"Şüheda fışkıracak, toprağı sıksan şüheda" o vatanın şehitler yatağı, o en yeşil yollarından, Marmara ve Ege'den geçiyoruz..
O muhteşem İstanbul- İzmir yolundan videolar çekiyor Erdoğan.. Ressamlara ilham kaynağı olacak manzaralarla dolu yol boyundan çekiyor.. O zaman da telefonunu kapatıp kenara koyamıyor.. Belgesel yapıyor sanki.. Cennet Belgeseli..
O cennete, her köşesi cennet olan vatanıma bakarken, Ayten'in içinin niçin ezilip yandığını da anlıyorum..
Bu güzellikleri doya doya yaşamak dururken, nedir bu kavga?. Hepimiz biriz, beraberiz.
Dostuz, kardeşiz!. Aileyiz, millet!.
Dün Mustafa Kemal Paşa'da kalmıştık.
Yola devam..
Ege bölgesine daldıkça, etraf daha da yeşilleniyor..
Şehirler arası yol kenarları, yörede yetişen meyve ve sebzeleri, üretilen el işlerini satan tezgahlarla doludur hep.. Otoyollar, mesela İstanbul- İzmir arasını 4-5 saate indirdi ama, o yol kenarından geçimini sağlayan ailelere pek yaramadı. Otoyolda, 120- 140'la giderken kenardaki ne bileyim karpuz çardağını görüp zınk diye durmak mümkün değil.. Tabii, geri geri gelmek de, oto yolda cinayet gibi bir şey..
Ama halkımın zekası neler bulmuş..
Kırkağaç'a yaklaşıyoruz.. Kenarda kocaman bir afiş asmış insanım..
"300 metre sonra kavuncu var." Kırkağaç Kavunu dünyaca ünlü ya..
Uyarıyor.. "Hızını kes, yavaşla ki durasın.
Yoksa kavunu alamadan geçer, gidersin.." "Dönüşte mutlak Kırkağaç kavunu alalım" dedim Ercan'a..
..Ve ikinci durağımıza geldik.. Akhisar!..
Köfteci Ramiz!. Nurlar içinde yatsın, Ramiz Usta kurmuş, Akhisar'da minicik dükkanı. O minik dükkanla 4 oğlundan ikisini avukat, ikisini mühendis yapmış. Ama dört evlat da diplomalarını değil, babalarının mesleğini sürdürmüş, önlük bağlayıp ocak başına geçmişler, daha ilkokuldan başlayarak. Şimdi Ramiz, Türkiye değil, Dünya markası..
Dördü de yakın dostumdu. Birini bu yakınlarda kaybettik.
Ercan dükkanın önünde freni çekerken bizi Bircan Ramiz kapıda karşıladı.
"Ne zahmet, geliyoruz içeri" dedim..
"Beyti Usta 90'ı geçti, hala tüm konuklarını bahçe kapısında karşılar, Florya'da..
Örneğimiz odur" dedi, Bircan..
Bir tatlı sohbet.. Enfes köfteler, hele batırdığımız o özel acılı sos..
Veda kahvelerimizi içerken Bircan elinde buz gibi kiraz dolu bir tabakla geldi..
Önümüze koyarken, "Kiraz ne demiş bilir misiniz" diye sordu..
Ercan, Erdoğan, baktık..
"Üstüme karpuz gelmezse, sapım gibi olursunuz" dermiş kiraz, yiyene..
Yani Ercan'ın, karpuza el sürmeden bol kiraz yemesi lazım, yaz boyu..
Sonra İzmir göründü uzaktan. Canım İzmir.. Ailemin "Ağabeygiller" bölümünün ve harika dostların beni beklediği İzmir..
Sevgili dostum, kardeşim Muzaffer'i, Alaçatı Süzer'de müdürken tanımış, nasıl kaynaşmıştık, ailecek. Best Western'e gelince, ben de Konak'ta, o minik ama çok şirin, çok sıcacık otelde kalmaya başlamıştım. Çok sevdiğim Kordon'a ve Alsancak'a da yakındı.
Muzo, Kaya Termal'e geçince, ilkemi eski okurlar bilir, "Ben binaya değil, insana giderim" ya, ben de dostuma, Muzo'ya taşındım.
Yıllar sonra Muzo Termal'den ayrılınca ben de eski göz ağrım Best Western'e döndüm..
Muzo'nun o zaman sağ kolu Didem Hanım şimdi işin başında zaten..
Muzo, kapıda karşıladı bizi.. Yorgunluk kahvesini lobide içtik, yukarı odalara bile çıkmadan yollara düştük.. Çünkü vakit dar, program hem de nasıl yüklü..
Urla'ya ağbimlere gidip onları da alacağız..
Ver elini Alaçatı..
Cennet vatanımın turizm cennetinde de dostlar, yeni yerlerde bekliyor bizi..
Yarın, kısmetse..