Bir küçük "Ölüm" ilanı.. Çok sevdiğim, çok da beğendiğim bir gazeteci kardeşim Serhat Hürkan'ın ölüm haberini öyle aldım.. Lütfü'yü aradım hemen..
Yankı'da, sonra Erkekçe başta dergilerde beraberdik. Hem baş sağlığı diledim, hem de "En çok sen beraberdin onunla. En iyi sen anlatırsın" dedim.. Yazdı Lütfi Özel!.

*** Mehmet Ali Kışlalı'nın Yankı Dergisi "tezgahında" dokunan en ilginç, yetenekli, en özel gazetecilerinden biriydi Serhat.. Benden bir tık kıdemliydi.
Uzun yıllar, önemli kısmı Hıncal Ağabey'in dergilerinde olmak üzere, kader birliği yaparak, değişik yayın organlarında emek verdik. Çok üretkendi. Yazıya hakimiyeti mükemmeldi. Çok da bilgiliydi.
Sürekli çalışmadığı dönemlerde de hiç boş durmadı. Akis, Devrim, Yankı Dergilerini anlattığı, babası Hicret Hürkan üzerinden kaleme aldığı 27 Mayıs dönemi dahil olmak üzere spor, özellikle atletizm, yemek kültürü gibi değişik alanlarda yazılar, kitaplar üretti. Metin yazarlığı, pek çok kitaba editörlük yaptı.
Yine yemek üzerine hazırladığı kitap için gittiği İzmir dönüşünde havaalanında fenalaşmış, müdahale edilmiş, kaldırıldığı hastanede kurtarılamamış.
Onu böyle anlatmak çok zor aslında. Arkadaşımızdı. Yankı Dergisi'nde çalışanlar, sonrasında da hep aile gibi yaklaştı birbirine.
Serhat'la ilişkimiz de böyleydi. Çok özel anlar, çok özel paylaşımlar oldu. Bana yazdığı istihbarat notlarını hala saklıyorum.
Sıkıntılar, zorluklar ama eğlence, gırgır da vardı. En çok aklımda kalan özelliği hiçbir şartta ve durumda kimseye minnet etmeyen, eyvallahı olmayan tavrıydı.
Lafını esirgemezdi hiç. Patron, müdür fark etmezdi. Bu onun gazetecilikte hakkettiği çok parlak yerlerde olmasını engelledi. Bu huyunun faydasını görmedi ama gözümde çok saygındı.
Pek çok arkadaşı, tanıdığı, eski Yankıcılar Kocatepe Camii'nde son görevlerini yerine getirdiler.
Yalnız yaşadı, çok erken yalnız gitti Serhat!