Erol Kaynar, nerdeyse İstanbul'a taşındığım 1981'den beri dostumdur..
O zaman resmen olmasa da, fiilen şefti, işlettiği kulüp ve restoranlarda..
Yaptığı Fondueler'in, masa başında alevlendirdiği ananas ve muz flambelerin, hele de, kendi özel ve gizli şifresiyle hazırladığı Cafe de Paris soslu bifteklerinin tadı hâlâ damağımdadır..
O kadar söylendim ki "Niye üşeniyorsun, niye yapmıyorsun?. Hadi..
Hadi.." diye..
Hafta içinde telefon etti. "Yarın gece Sortie'deyiz" dedi.. Zeyno ve Tolga'yla gittik ki, Mustafa Denizli Hocam, Selçuk Yöntem başta birkaç yakın dost daha var..
Önümde nefis bir meze tabağı.. Daha uzanırken garsona seslendi.. "O tabağı ordan kaldır!." Elim havada kaldı. İyi ki de kalmış..
Az sonra, dokunulmaz derecede sıcak bir tabak içinde, ince ince dilimlenmiş biftekler geldi.. Cafe de Paris sosu ile..
Gecenin sürprizi oymuş.. Yıllar sonra mutfağa girmiş Erol, o özel Cafe de Paris sosunu yapmak için... O lezzet, özenle ve sabırla elde edilir.. İki defa yapmış.. Tatmış ve kaldırıp atmış.. Üçüncü deneyde ulaştığı lezzet, tabağımızdaki..
Yanında da nefis patates kızartması..
Onları da sosa batırıp ağzıma atıyorum, Bir lezzet şöleni etleri de.. Ve de Erol'a içimden teşekkür ediyorum, önümdeki meze tabağını anında yok ettirdiği için..
İnsan bekar olunca dışarda yemek de çok oluyor.. Et yemekten gına gelmişti.
Erol, tabağımı sıyırttı bana..
Gecenin ikinci lezzeti Selçuk'tu..
Günümüzün en büyük aktörlerinden..
Bir sohbete daldık onunla, etrafı unuturcasına..
Tam bir buçuk saat konuşmuşuz. Ne mi?.
Tiyatro ve tiyatro anıları.. Selçuk'u tanıdığım o unutulmaz oyun Gece Mevsimi'nden (Kenterler/ 2007) başladık.
Bugünlere geldik. Sonra, gerilere Cüneyt Bey'in devirlerine gittik..
Bıraksalar sabahı bulacağız..
Günümüzde tiyatro konuşacak birini, hem de sohbeti bu kadar doyulmaz birini bulmak ne güzel..
Teşekkürler Erol!.. Teşekkürler Selçuk!.
Şimdi "Flambe Gecesi"ni iple çekiyorum..