Küçük bir ilan.. Tepede klasik laf.. "Acı kaybımız!." Küçük yazılar arasında büyük harflerle isim..
"Esat Aslansan!.."
İnanmak istemiyor insan.. Bu kadar hayat dolu bir insan.. Küçük yazıları okudum "İsim benzerliği" diye.. Hayır.. Ölüm yeri Amerika.. Eşi Aysel.. Çocuklar Murat ve Kaan..
Esat Aslansan, benim Mülkiye'de okurkenki arkadaşım.. Benden bir sınıf küçüktü ama tam kafa dengiydi. Talebe Cemiyeti Genel Kurul Başkanıydı, üçüncü sınıfta.. Cemiyet Başkan seçimleri yapılacaktı. Okulun ünlü Sütunlu salonu boydan boya adayların reklam afişleriyle dolmuştu. Kantinde kavgalar eksik olmuyordu. İşin tadı öyle kaçmıştı ki, okula gitmek gelmiyordu Tüllabın içinden.
İşte o sırada Esat, tüzüğün kendisine verdiği hakla, yönetime el koydu. Sütunlu salonu tertemiz etti. Başıboşluktan yemek değil, rezil şeyler yapan mutfağa el koydu. O gün yapılan yemekleri bir kaşık tadıp kazanla döktürdü. Mis gibi yemekler yapılmaya başlandı. Huzur okula geri döndü. Öyle ki "Seçimler hiç yapılmasa da Esat kalsa" demeye başladık hepimiz..
Mezun olduk, yollar ayrıldı. Esat gitti, Amerika'ya yerleşti.
Yıllar sonra bir Amerika gezimde, sora sora izini buldum. Connectikut'a yerleşmişti. Telefon rehberinde adını buldum. Aradım. Çığlık çığlığa konuştuk.. "İlle geleceksin" dedi. Gittim. Harika bir bahçeli evi var.. Mutlu bir gün. Murat okul takımında Amerikan futbolu oynuyor. O günkü gazetede resmi çıkmış.. Lise maçını resimli veren gazete açıklıyor, Amerika'da sporun kaynağının neden okullar olduğunu.. Dönüşte uzun uzun yazmıştım..
Sonra..
Sonrası bu ilan işte.. Çocuklar büyümüş evlenmiş, Esat dede olmuş beş kez, ilanda okudum.. İyi yaşamış yani..