İzmir'e gitmeye bayılırım. İzmir'i ve İzmirlileri çok sevdiğimden bir defa.. İkincisi başta Sevgili Ağabeyim, yengem ve ordaki can dostlar, Ünal Ersözlü ve Muzaffer Tagıl aileleriyle dünya güzeli programlar yaparız..
Bu defa da öyleydi.
Hem de, İtzhak Perlman gibi muhteşem bir kemancıyı da içeren bu yılki İzmir Festivalinden ancak kapanışta haberim oldu. Ayıp benim değil, festivali düzenleyenlerin. Yahu PR diye bir meslek var ülkemizde 50 yıldır. Bu ülkede kültürü, sanatı yazan, hem de heyecanla yazan kaç kişi var?. Bu internet devrinde onlara ulaşmak, haberdar etmek zor mu?.
Tesadüfen öğrendim ki, geçen perşembe kapanıyormuş, hem de Cenevre Balesiyle..
Koştum tabii.. Program da anında yapıldı. Benim İzmir kamp yerim, Muzo'nun yeri Kaya Termal'de buluşma.. O otelin bayıldığım poğaça ve limonatası ile atıştırma.. Sonra Urla'daki o bayıldığım Topçu'da asıl akşam yemeği.. Fuar Açık Hava Tiyatrosu'nda bale.. Ve ertesi sabah, gene Kaya Termal'in gene bayıldığım terasında kahvaltı.. Ordan ver elini Bodrum, ailecek..
Programın hepsi harika gitti..
Fuar Açık Hava kısmı hariç.. O Açık Hava Tiyatrosu geceyi tam bir işkenceye dönüştürdü. Cenevre Balesi'nin harika şovuna rağmen..
Niye?.
Çünkü Fuar Açık Hava Tiyatrosu, tiyatro değil, tam bir işkence alanı.
"İstanbul'un sahibi yok" diyorum.. İzmir'in var mı?.
İki yıl evvel bu tiyatronun rezil halini anlatmış, "Hayvan bağlasan durmaz" demiştim.
Giriş, çıkış bir işkenceydi çünkü.. Ben dünyanın hiç bir yerinde bu kadar dengesiz, bu kadar tehlikeli merdiven görmedim. Bir basamak var 30 santim. Engelliyi geçin, engelsiz çıkamaz.. Hemen altı 15 santim ki, dengeyi kaybet, tepetaklak git..
Plastik koltuklarda 10 dakika otur, önüne konan her türlü itirafı imzalarsın.. Gel de iki saat şov izle.. Ağrımayan kemik kalmadı vücudumda..
Şimdi bakın..
Bana yetki versinler, üstelik zerre masraf da açmadan, bu rezilliği bir haftada düzeltirim..
İzmir'e hem de o muhteşem yeni fuarı kazandıran belediye başkanı için, bu bir telefonluk iş.. Bir telefon, ana kente, mesela o fuar başta iş yapan bunca müteahhitten birine "Şu merdivenleri düzelt" diyeceksin. "Hayır" der mi?.
O rezil koltukları değiştirme üç otuz para.. Kime gitsen sponsor olur, koltuklara adını yazarak. Hiç beceremedin, Mudo'yu ara.. "Bana 500 açık hava minderi yap" de.. "Üzerine Mudo yazıp.." Belediyede çalışan 10 işçiyi, tiyatro gecelerinde görevlendir. 50'şer minder ver ellerine.. 10 liraya kiralayıp, ayda bir iki kez, evlerine 5 yüzer lira ikramiye götürsünler..
Başkanın yardımcısı Muzaffer Tunçağ ordaydı.. "Bu ne rezillik" dedim.. "İki sene önce de yazdın" dedi.. Yani okumuş.. Meraklı olduğu için gelip izliyor, o işkenceyi yaşıyor da. Ama yıllardır, kimse düzeltmek için kılını kıpırdatmıyor.
Tunçağ "Yıkıp yeniden yapmak gerek" dedi. Yani işi yokuşa sürmenin dik alası.. Yani İzmir halkı, bu işkenceyi en az on sene daha çekecek.. Niye yıkmadın, yıllardır o zaman..
Yahu, yık, yenisini yap.. Tamam.. Ama yapana kadar, sorunlara pratik çözümler getir ki, senin İzmir Halkına ve İzmir kentine sahip çıktığını göreyim, anlayayım..

***

Tabii, sorumlu sadece İzmir Belediye Başkanı değil..
İzmir'de iki önemli yerel gazete var. Biri bizim, asırlık Yeni Asır.. Öteki Ekspres..
Ben bunlardan birinin Genel Yayın Müdürü olacağım da, o Açık Hava rezilliği yıllardır orda öyle duracak.. O zaman ben orda durmam.. İzmir insanının eşek yerine konmasına seyirci olan İzmir gazetesi olur mu?.
İzmir insanı, sorunlarına sahip çıkmayan, çözene kadar uğraşmayan gazeteleri niye benimsesin, niye alsın?.
Yeni Asır'ın 150 bin sattığı, İzmir'de Hürriyet'i geçtiği günleri bilirim. O zaman dünyaya örnek, İzmir'e sahip bir gazeteydi çünkü.. Bugünküler arşive inip o sayılara baksınlar, görürler ve anlarlar..
Benim güzel İzmir insanım..
Siz bunlara layık değilsiniz!..