Gazetecilik yaşamımın en renkli, en keyifli, en mutlu, en unutulmaz günlerini yaşadığım Gelişim Günlerine döndüm, Andrew Mango'nun ölüm haberini alınca..
Biz Erkekçe'yi çıkarıyorduk.
İlk çıkışta yardımcılığımı yapan Serpil Demirtaş, yeni kurulan "Kitap Yayınları"nın başına geçmişti. Levent'teki harika binada öğle yemekleri harika olurdu.
Bir sabah Serpil aradı. "Öğle yemeğinde buluşalım, sana birini tanıştıracağım, çok seveceksin" dedi..
Yemek salonuna girdiğimde Serpil'i az ilerde gördüm.
Beyaz saçlı ve sakallı biriyle oturuyordu.
Yaklaştım. Tanıştırdı.. "Andrew Mango!.."
Oturup konuşmaya başlayınca, niye tanıştırdığını anladım. Mango benim gibi Türkçe konuşuyor, Atatürk'ü benden iyi biliyordu. Serpil'e o yemek ve o tanıştırma için hala teşekkür ederim..
Atatürk için yeni bir kitap hazırlıyordu. Sonra yayınladı. Uzmanlar Atatürk için yazılan en iyi kitap olduğunda birleştiler, öylesi..
Daha sonraki Türkiye'ye gelişlerinde birkaç kez daha buluştuk..
88 yaşında kaybettik, bu büyük Türk ve Atatürk dostunu..
Ve de, dostumu!..