Çocukken, hafta sonlarını iple çekerdik. Sonra da ağbimle kavga ederdik... Kim önce okuyacak diye..
"Önce"dediğim gazete ilaveleri.. Öyle keyifli olurlardı ki.. Kapanın elinde de saatlerce kalırdı. Ağbim kapardı genelde.. Sonra bekle ki, bitirsin, sıra bana gelsin..
Bazen sabah gazeteyi kapıdan erkenden alır saklardım. Kahvaltıdan sonra okumak için.. Kahvaltı, sadece pazarları ailecek yapılabildiği için, (Cumartesileri yarım gün iş ve okul vardı), herkesin masa etrafında toplanması mecburiydi. Babam kalkmadan da kalkılmazdı sofradan. Annem harika kahvaltı hazırlardı ve pazar sabahları muhteşem olurdu aslında..
Ailenin yarısı erkenden kaçmış, kalanı da masanın etrafında ellerindeki telefona bakar oturmalar yoktu.. Aile de, öyle olunurdu zaten.. O pazar aile sohbetlerini hala unutamam, hâlâ özlerim..
Neyse..
İlaveler, hele Hürriyet'in ilaveleri müthiş olurdu. Biz çocukları fetheden ressamlar, karikatüristler, çizgi roman ve bandların haftalıkları tam eğlence olurken, okumaya doyamadığımız yazılar, hafta sonu keyif yazıları da özenle seçilir, hazırlanır ve sayfalara dağılırdı.
Ben en çok röportajları severdim. Yok canım.. O kahrolası soru cevaplar değil..
Röportaj yapılan kişinin yaşadığı yere giderdi, en usta röportaj yazarı. Ve yaşamını gözler ve anlatırdı.. Bir yandan sorularına cevaplar da alırken.. Röportaj yapılan kişiyi tanırdınız okurken.. Ve de okumaya bayılırdınız. Çünkü dedim ya, en usta yazar, müthiş bir mizah da katarak kaleme alırdı röportajı..
Şimdi hafta sonu gelmiyor mu, sıkıntılar basıyor..
Bir gazeteci, bir köşe yazarı olarak, hemen tüm gazetelere bakmak zorundayım. Cumartesi, pazar, evimdeki gazete kümesi iki misli yükseliyor.. Bir de ekler var çünkü.. Ve en kötüsü de o ekler.. Bir gram bal için bir çuval keçiboynuzu yediren ekler.. Hemen hepsi birbirinin ayni ve hemen hepsi, söyleşi dolu..
Soru cevap.. Soru cevap.. Soru cevap.. Her hafta nerdeyse yüz tane.. Yahu bu ülkede milletin "Bakalım ne demiş" diye merak edeceği bu kadar ünlü var mı?..
Kimlerle, kimlerle sayfalar dolduruluyor inanmazsınız..
Yahu, bu ekleri hazırlayanlar mesela pazartesi günleri oturup "Bu hafta öncekilerden ve ötekilerden farklı ne yapabiliriz" diye düşünmez mi?. Yeni bir şeyler yapmaya cesaret etmez mi?.
İlle de röportaj yapacaksan, adam gibi, röportaj gibi röportaj yapmayı göze almaz mı?.
Mesela..
Dilara Gönder diye bir televizyoncu var.. Spor spikeriydi. Sonra bir Kırmızı Halı sunumunda gördük, tuvaletler içinde, konukları karşılarken.. İkoncanlara taş çıkartan bir güzellik ve olağanüstü bir sunucu.. Derken, hepsini bıraktı, bir belgesele başladı.. "Zor İşler" diye.. O dünya güzeli kız, benim diyen erkeklerin zor soyunacağı işlere girişti. Her hafta bir başka zor, gerçekten zor işin bizzat yapanı oldu.. İğrenç kokular içinde çöpler ayrıştırdı. Gübrelerin içine daldı. Mezbahalarda benim bakamadığım işlere girişti.
Al sana röportaj.. Bul Dilara'yı anlattır bakalım, o zor, o dehşet verici, o mide bulandırıcı işleri nasıl yapmış?. En çok sarsıldığı, o gece uyuyamadığı hangisi olmuş?. Yapamadığı, beceremediği, ya da yapmayı reddettiği çıkmış mı?.
Resim konusu desen hazır.. Dünya güzeli bir kız, kir pas içinde dünyanın en rezil işlerini yaparken..
Bi zahmet bu röportajı, bu çekimlerden biri yapılırken yap sen de.. Hatta ayni işi deneyerek.. İki sayfaya koy, yazıları, resimleriyle.. Bak bakalım okunur mu, okunmaz mı?.
Amma velakin, bunun için "Gazetecilik fark yaratmaktır" diye düşünen gazeteciler gerek.. Oysa bizde esas "Aman ötekinden eksik kalmayalım. Onda olan bizde de olsun.."
Niye?. O zaman işin riski yok çünkü.. "Bak, bizde de var" dedin mi, tamam..
O da kolay zaten.. Çünkü söyleşi yapılacak kişileri, pr'cıları pazarlıyor hafta içinde zaten. Bir CD'si, ya da filmi mi çıkıyor, ya da dizisi mi başlıyor.. Bakıyorsunuz bütün gazetelerde ayni sorularla ayni kişinin soru cevapları..
Hafta sonları, hele pazar günleri gazete tirajlarının katlanması lazım..
Hani nerde?.
Peki neden?..