Gazetelerin çok sevdiği bir klişe var..
"Unutuldu!.."
Bir de resim.. Bir mezar başında üç kişi.. Altında "Ah.. Vah.."
Vay efendim nasıl da unutmuşuz.. Mezarı başında anmaya kimse gelmemiş..
Fikret Kızılok için yapmışlar gene, bir de harika başlık.. Fikret'in şarkısı..
"Bu kalpler onu unuttu!.."
Yapmayın.. İnsanları unutmakla, mezar ziyaretinin ne alakası var.. Mezar ziyareti şov, mezar ziyareti gösteri olur mu?.
O tamamen duygusal bir şeydir. Bazıları giderler. Gittiklerinde içsel olaylar yaşarlar. Huzur duyar, rahatlarlar..
Terapi gibidir. İtiraz etmem.. Bazıları da gitmez..
Bakın ben, babamın ve annemin mezarlarına bir kez gittim.. Gömdüğüm gün..
Şimdi bu onları unuttuğum anlamına mı geliyor?. 40 yıldır yazılarımı okuyanlar, onları nasıl sevdiğimi, nasıl her an hatırladığımı bilirler..
Hatta benim için ölmediklerini, kafamın içinde yaşamaya devam ettiklerini de bilirler..
Pek çok ülkede "Ölü gömme" bile yoktur. Mesela en Müslüman Suudi Arabistan'da gelenek cesedin çöle bırakılmasıdır. Mezar yoktur. Mezar ziyareti de yoktur. Adamlar geldiklerinde bu yüzden Anıt Kabir'e gitmezler mesela..
Bambaşka bir yöre Japonya.. Çok daha başka Hindistan..
Şimdi bu ülkelerde ölenler unutulmuş mu oluyor?.
Leyla Gencer yakıldı. Külleri Boğaz'a serpildi. Nasıl hatırlayacağız büyük Leyla'yı şimdi.. Mezarı yok ki?.
Yapmayın.. Şu mezar edebiyatından vaz geçin artık..
Bu klişe resim, klişe haber ve klişe başlıklardan bıktı usandı millet..