D&R'dan bir yığın klasik seçtim, bayrama girerken.. Sağa sola gideriz, uzun uzun, yolda tıkanır kalırız, falan filan diye.. Evdeki yüzlercesi yetmezmiş gibi..
Dün sabah işe gelirken birisi, arabanın müzik setinde dönmeye başladı..
Harika bir Yellow Submarine.. Ardından Let İt Be.. Enstrümantal.. Nasıl hoş geliyor.. Hemen plak kabına davrandım.. "The Beatles in Classics" albümün adı.. En ünlü Beatles şarkıları.. Yesterday, A Hard Day's Night, Hey Jude!..
Berlin Filarmoni'nin 12 çellisti seslendirmişler, Werner Müller'in, Rolf Kühn'ün düzenlemelerini.. Nasıl güzel..
Birden aklıma geldi..
Orhan Gencebay'ın yapması gereken, kolayca da yapacağı şey buydu aslında..
Gencebay'ın bestelerini alaturkadan ayıran en önemli unsur çok sesli oluşlarıdır. Klasik ve çok sesli müzik bilgisi ve kültürü üst düzeyde olan Gencebay, tek sesli alaturkadan "Çok ses"le ayrılmıştı aslında.. Ben Gencebay'ın tüm itirazlarına rağmen adı "Arabesk" kalan şarkıları, Türkçeyi yanlış vurgulamaları ve prozodiyi bozan uzatmaları yüzünden sevmezdim.. Holly tek sesli müzikten nefret ederdi. İstanbul'a giderken arabayı o kullanır, ben alaturka bir istasyon bulunca, "Çevir şunu" derdi, bir de tehdit ederdi.. "Uykumu getiriyor.."
Orhan Gencebay o yıllarda TRT'de yasak.. Polis radyosu gibi bir iki TRT denetimini yıkan radyo var. Onlar çalar.. Holly, arabeske bayılır "Hah işte bu çalsın" derdi. Hayretle ona baktığımda "Bu müzikte armoni var. Çok ses var" derdi..
Şimdi, Orhan Gencebay Armağan albümünün, yıllardan beri söylenip gelen şarkıların, bu defa başka şarkıcılarla yorumlanmış kopyası olma yerine, bir Flarmoni Orkestrası tarafından seslendirilmiş, enstrümantal düzenlemelerden oluştuğunu düşünün.. Ya da "Flarmoni" çok zorlarsa, mesela, dünya çapında dörtlümüz, Borusan Kuartet'ten..
Nasıl farklı, en önemlisi nasıl kalıcı olurdu?..
Asıl o zaman yüceltirdi Orhan Gencebay'ı.. Asıl o zaman "Unutulmaz" yapardı..