Küçük dar bir pencereden dışarı bakıyorum. Cama vuran yağmur damlaları görüşümü zorlaştırıyor, ama romantikleştiriyor ayni zamanda.. Hani filmlerde geçmişe dönüşlerde sahne flulaşır öyle.. Dışarda loş ışıklar arasında bir parksı düzlük.. Öte yanında tarihi bir bina.. Müthiş bir güzellik.. İşlemeler muhteşem.. Keşke mimar, sanat tarihçisi olsam da, anlasam, anlatabilsem.. Ama güzelliği hissetmek için anlamak şart değil ki..
Daldım.. Kimler geldi, kimler geçti bu binadan acaba?. Dershane miydi, yoksa yatakhane mi?. Benim bu pencereden baktığım gibi onun pencerelerinden kimler baktı, yağmurlu gecelerde Boğaz'a doğru..
Boğaziçi Üniversitesi'nde olduğumu söylemeyi unuttum. Kurulduğu zamanki adıyla Robert Kolej..
1863'ten kalma gördüklerim.. Lise, üniversite bir aradaymış o zaman.. Kolej, zaten üniversite, Amerikancada. Robert Kolej de Amerika dışında açılan ilk Amerikan okulu..
1971'de, Kolej kısmı Boğaziçi Üniversitesi olmuş. Lise kısmı da, kız okulu ile birleşip Robert Lisesi olmuş, Arnavutköy'e taşınarak..
Biz üniversitedeyken, Kolej, kültürün, sanatın öncülerindendi.. Ankara'ya gelen Robert Kolej Tiyatrosundan ne harika oyunlar izlemiştik. Ne muhteşem tiyatrocular ordan yetişmişti..
Yanıp sönen ışıklar aranın bittiğini hatırlattı bana.. O insana huşu içinde bir huzur veren Albert Hall salonundaki yerime döndüm, Katia Buniatişvili resitalinin ikinci bölümünü izlemek için..
Albert Hall'de Evin İlyasoğlu çarşamba geceleri harikalar yaratıyor. Yazın ara vermişti. Sezon açılalı iki hafta oldu ama ben yetişemedim. Üçüncü haftada girdim devreye, ama ne giriş..
23 yaşındaki bu Gürcü kızı müthiş bir şey.. Schumann'ın en karamsar yapıtlarından biri, Fantezi'yle başladı.. "Piyano en karanlık enstrümandır. Piyanistin bile etkisinde kalabileceği müzikal yalnızlığın sembolüdür" diyen birisi için bilinçli bir seçim.. Ardından Liszt'in, Şeytanla Dr. Faust'un konuşmasını anlatan Mefisto valsi.. Evin sahnenin arkasına dev bir ekran koymuş. Böylece salonun her yerinden, Katia'nın sihirli parmaklarını izlemek mümkün.. Öyle hızlı ve karmaşık dolaşıyor ki parmaklar tuşların üzerinde, şeytanın yürüdüğünü görüyorsunuz adeta.. Müziği görüyorsunuz..
İkinci yarı gene müthiş karamsar başladı, Chopin yılındayız ya.. Al sana Chopin.. Cenaze Marşı diye bilinen üçüncü bölümüyle, 2. Sonat..
Vay vay vay.. Yahu resmen öldük dinlerken.. Öldük de, kalkıp nasıl eve gideceğiz bu halde, demeye kalmadı..
Bir Stravinski girdi, Katia.. Bir Stravinski girdi, Petruşka.. Ben böyle Stravinski dinlemedim hayatımda.. Nasıl bir coşku, nasıl bir ışık, nasıl bir aydınlık, umut, heyecan.. Yani fırlayıp kızın boynuna sarılmak, onunla dans etmek geliyor içimden..
"Harika" değil mi" dedi, ben kıyametleri koparıp, bağıra çağıra alkışlarken, yerinden fırlayan birisi.. "Harika olan, bu kızı bulup getiren" dedim..
Albert Hall'de tek boş sandalye yok.. Oysa üç gün evvel Hüseyin Sermet gibi dünya çapında bir devin resitalinde Cemal Reşit Rey nerdeyse bomboştu. Yazmıştım. Yağmur gibi mail yağdı..
"Hıncal Ağbi, kasten böyle yapıyorlar. Duyurmuyorlar ki, salonlar boş kalsın, onlar da 'Efendim millet gelmiyor' diye böyle konserleri kaldırsınlar.."
Ben böyle komplo teorilerine papuç bırakmam.. Ama milletin dilini bağlayamazsın. CRR yönetimi ve bağlı olduğu Anakent Belediyesi, hem program seçiminde, hem de duyurulmasında çok titiz olmalı ve tüm imkânlarını kullanmalı..
CCR'nin 2010 programına baktım.. "Mutlak orda olmalıyım" dedirten bir gece çıkmadı karşıma, nerdeyse..
Boğaziçi 2010'da ise, orda olmayacağım çarşamba yok, gene nerdeyse..
İşte haftaya çarşamba, Cihat Aşkın (Keman), Bülent Evcil (Flüt) ve Çetin Aydar (Viyola) ile Küçük Gece Müzikleri..
Tabii artık pop parçası gibi ezber bilinen ve ıslıkla çalınan Mozart'ın Küçük Bir Gece Müziği ile başlayarak..
Boğaziçi öğrencileri!.. Ne kadar talihli, ne kadar ayrıcalıklı olduğunuzun farkında mısınız?..
