Bu anımı bir kez daha yazmam gerek..
70'li yılların başı.. Modern Folk Üçlüsü ile birlikte Rodos'a gittik, bir festival için..
Rodos Turizmi o yıl patlama yapmış.. Dillere destan.. Yunanlıların bile zor geldiği ada şimdi Akdeniz'in Turizm merkezi olmuş, uluslar arası uçakların biri iniyor, biri kalkıyor, o sıralar bizim sahiller sinek avlarken..
Bir yandan bu mucizenin iç yüzünü öğrenmek, bir yandan da, iki gün kalacağız, nereleri görmeliyiz öğrenmek için Ada'nın turizm müdürüne koştum.. O zaman Yunan'da Albaylar cuntası var. Ada turizm müdürü de bir yüzbaşı..
Hoş sohbet bir delikanlı.. Oturdu uzun uzun anlattı, Rodos mucizesini bana.. Onu da tekrar yazarım bir gün. Hoş öyküdür.. Ayrılırken "Hıncal Bey" dedi, "Siz ve arkadaşlarınız tipik bir Grek gecesi yaşamak ister misiniz?.. Bu gece misafirim olun.."
"Olur" dedim, çocuklara sormadan..
Akşam deniz kenarında bir tavernada, yani ya meyhanede buluştuk..
İçkiler geldi.. Uzo.. Yani rakı.. Mezeler sıralandı.. Adları bile Türkçe.. Yalanci dolma.. I'nın üzerine nokta konmuş o kadar.. Pasa mezesi.. Ş'nin çengelini kaldırmışlar.. Karşıda bir televizyon var, sesi kısık.. Görüntüde, Karagözle Hacivat oynuyor.. Her gece yarım saat oynatırlarmış..
Yemeğin üstüne nefis bir de Türk Kahvesi içtik, "Cafe Grek" diye..
"Şimdi istikamet açık hava tiyatrosu" dedi, Yüzbaşı.. "Yunan Devlet Folklör balesinin gösterisi var.."
Koşa koşa gittik tabii.. Müthiş bir orkestra, dans gurubu ve koro.. Bir başladılar.. Bizim zeybekler, kasap havaları, çiftetelliler..
Bitti.. Yüzbaşı bizi arabasıyla otelimize bırakıyor, sordu..
"Hıncal Bey, Yunan Gecesini nasıl buldunuz?.."
Güldüm kendimi tutamayıp..
"Ne Yunan gecesi Yüzbaşım.. Türk mezeleri eşliğinde Türk rakısı içtik, Türk kahvesiyle.. Sonra bizim türküleri dinledik, bizim dansları izledik.. Başından sonuna Türk gecesiydi, Karagöz dahil.. Her şeyimizi sahiplenmişsiniz.."
Yunan cuntasının adamı Yüzbaşının cevabı, bana hayatımın en büyük dersini verdi..
"Hıncal Bey, bunların hepsinin tarihsel Yunan olduğunu size saatlerce belgeleriyle anlatacak Yunan uzmanları da çıkar.. Diyelim haklılar.. Diyelim siz haklısınız, ne fark eder.. Önemli olan, Ege'nin iki yanında oturan bu iki milletin, ayni mezelerle ayni içkiyi içip kafayı çekerken ayni müziği dinlemesi, kalkıp ayni dans etmesi değil mi?. Bütün zevkleri ortak iki milletiz.. Senin, benim ne fark eder.. Senin olsa ne olur, benim olsa ne olur.. Yahu biz Paşa mezesi ile rakı içip çiftetelli oynamadık mı birlikte.. Niye bunun keyfini yaşamıyor da, ayrılık kavgası ediyoruz?.. Senin, benim kavgası edeceğimize, Egenin iki yanında yüz yıllardan beri iç içe yaşamış, zevkleri ortak iki kardeş millet var diye baksak olmaz mı?.. Gerçek bu değil mi?."
Hayatımın dönüm noktası oldu bu sözler..
Yüzlerce, ama yüzlerce ödül aldım, koyacak yerim yok.. Bir tanesi gazetedeki odamda asılı.. Herkes görsün isterim. Çünkü bana en gurur veren odur..
1979 da kurulan Abdi İpekçi Barış ve Dostluk Ödülü'nü, 1994-95 döneminde Yunan kültür ve medya adamlarından kurulu jüri, bana verdi.
Ödülün bir Türk, bir Yunan iki jürisi vardı. Bir yıl Türk jürisi bir Yunanlı seçerdi, öbür yıl Yunan Jürisi bir Türk..
"Türk- Yunan dostluğu ve işbirliği Balkanlarda barış ve refahın temelini teşkil etmektedir" diye imza atan (30 ekim 1930/Ankara) Atatürk ve Venizelos adına, o yıl Türk- Yunan barışına en çok hizmet edene verilirdi ödül..
O ödülü "Hıncal Uluç" diye alan aslında bugün adını bile hatırlamadığım bir Yunan Yüzbaşısıydı..
