"KALKIN ve devam edin" başlıklı yazınızı okudum.
6 ay kadar önce bacağımda bir sorun oldu. Topallamaya başladım ve sürekli fizik tedaviye gittim. İğneler yedim. Doktorların bazıları bunun tekrarlayabileceğini söyledi. Bazıları da çok dikkatli olmam gerektiğini.
Uzun bir tedavinin ardından geçti. En azından ben kendimi buna inandırdım. Yeniden yürümeye başladım. Eskiden çok hızlı yürüyen ben artık yavaş yürüyordum, korkumdan.
Ya da eskiden merdiven, bayır takmayan ben, artık düz yol tercih ediyorum. Sırf bu yüzden bacağımı korumak adına fotoğraf kursunu bıraktım.
Şimdi bacağım gene kötülemeye başladı.
Canım acıyor. Sekiyorum. Eskiden olsa ağlar, kızar ve söylenirdim.
Ama yazınızı okuyunca bir şeyi hatırladım. Ne olursa olsun hep bir yol vardır. Olmalı da. Bize düşen galiba sadece o yolu bulabilmek. İnsana en zor gelen kısım da bu olsa gerek.
Ama yapabilenler var üstelik daha kötü durumda oldukları halde pes etmeyenler ve deneyenler hala var!

***

Zehra Betul Bayar böyle diyor mektubunda, geçen hafta yazdığımız yazı üzerine.. Bir yazara daha güzel teşekkür nasıl olabilir ki?.