Uzun zamandır Galatasaray seyircisini bu kadar istekli ve ateşli görmemiştim. Sezon başından bu yana Sion ve kupadaki Fenerbahçe maçı hariç tribünler Trabzon maçındaki gibi dolmamıştı. Final haftalarına girilirken Galatasaray taraftarı takımını yalnız bırakmadı. Tribünler maç boyu susmadı sürekli ateşleyici güç oldu. En önemlisi, maçı Galatasaraylı oyuncularla birlikte oynadılar hiç soğumadılar.
Galatasaray'ın Trabzon önündeki kadrosu tamamen yerliydi. Nefesleri kesen, keyif veren bir maç izledik. Özellikle ilk yarı tek perdeli bir oyun vardı; saldıran, pres yapan, rakibini sahasına hapseden, kanatlardan bindiren, sürekli oyunu yüksek tempoya taşıyan, çok koşan ikili mücadeleleri kazanan ve inanılmaz pozisyonlar üreten ama golü bulamayan bir G.Saray vardı.
Arda harikalar yaratıyor, her pozisyonda Ferhat'ı çalım becerisiyle kolay geçiyordu. Kaçan pozisyonları görünce aklıma Prekazi'nin, "Topun da canı var" sözü geldi. Galatasaray, rakibinin üzerine buldozer gibi geliyor, Trabzon köşeye sıkışmış boksör gibi direniyordu. Okan, Karan, Hakan, Arda ve Sabri ikişer kez golün kıyısına geldi ama top bir türlü içeri girmiyordu.
Ayhan-Mehmet Topal ikilisi göbeği akıllı kapatıyor, top Trabzon'a geçtiğinde Galatasaray sahasına çabuk yerleşiyor ve alanları daraltıp rakibin pas yapmasına izin vermiyordu. Özellikle top cambazı ve yürüyerek adam geçen Yattara'ya Volkan ve Sabri boş alan bırakmıyor, özellikle Mehmet Topal kademeye girip VolkanSabri ikilisine destek vererek sürekli kanat değiştiren Yattara'nın rahat top almasına ve kullanmasına izin vermiyordu.

"BEN ATAYIM" SAPLANTISI
Trabzon'un tek ciddi atağı, devre biterken Hasan Üçüncü'nün ara pasına fırlayan Umut'un kaleci Aykut'un önünde topa dokunamamasıyla sonuçlandı.
İkinci yarının hemen başında Galatasaray'ın Arda ile bulduğu gol, Okan'ın taç atışıyla Ayhan'ı pozisyona sokmasının ürünüydü. Sahanın yıldızı Ayhan'ın da topu geriye çıkarıp, Trabzon savunmasını hareketsiz bırakması akıl dolu bir hareketti.
Trabzon, gol sonrası çok adamla hücuma çıkmaya başlayınca defansında boşluklar bırakmaya başladı. Sabri, Arda, Hakan Balta iyi pozisyonlar buldu ama son vuruşlarda beceri yoktu. Herkes "Ben atayım" saplantısıyla pozisyonları harcadı. Hakan Şükür fizik olarak güçlüydü, çok çalıştı.