İLK dakikadan devre sonuna kadar tam anlamıyla tek kale bir maç izledik. Fenerbahçe hiç düşmeyen yüksek tempo ile oyunun yönünü devamlı değiştirerek etkili takım presi ile dönen topları da anında karşılayarak Antalyaspor'u adeta nefessiz ve 18'ine mahkum bıraktı. Böyle bir saha içi görüntüsünde ne düşünülür? Pozisyon zenginliği ve de en az 2 farklı skor avantajı. Ama Fenerbahçe bırakalım üretkenlik sağlamayı tek gol atamadığı gibi kalesine gelen tek atakta da gol yedi. Peki neden böyle oldu? Tabii birçok şey söyleyebiliriz ama bence bunun bir numaralı nedeni Antalyaspor'un mükemmel alan savunmasıydı. İkinci devrede herkesin öngörüsü bu yarıdaki oyunu ile Fenerbahçe'nin skoru değiştireceğiydi. Ama devre arasında sahneye Ersun Yanal çıktı. İşleyen makinayı bozdu; Tolga'yı çıkarıp maç eksiği olan ve kendisinin de geride kalan maçlarda pek düşünmediği Zajc'ı oyuna aldı. Tolga ilk yarıda hücum presin odak noktası idi. Aynı zamanda da Antalyaspor'un 2-3 öne çıkma girişimini kesmişti. İkinci yarının ilk 20 dakikasında Antalyaspor 2 net fırsatı kaçırdığı gibi üçüncüsünde de Aatif bomboş arkadaşına pas vermeyip egoistçe davrandı. Bu kaçan gollere rağmen moralleri bozulmadan yoğun baskıya büyük bir hırsla karşı koyarak belki kendilerinin dahi ümit etmediği bir Kadıköy galibiyeti elde ettiler.

İki stoper, Bahadır ve Diego ile ön libero Chico olağanüstü oynadılar. Sanki üç tane Bülent Korkmaz izledik. Fenerbahçe'ye dönelim. Derbideki iyi performans ve çok önemli puandan sonra 50 bin kişi önünde bu maçı kaybetmek Fenerbahçe'de daha taşların yerine oturmadığını gösterdi. Yalnız ofansif oynamakla, karşı alanda pres yapmakla iş bitmiyor. Üretkenlik için de daha sakin kalmak ve de plan programlı hücum etmek şart.