Dostluk kazansın dedik, Soma kazansın dedik, fair-play dedik.. Biz dedik, futbolcular dedi, teknik adamlar dedi, Yıldırım Demirören dedi.. Herkes dedi. Ama sadece diyoruz işte.. Ne fayda.. Küfürse küfür, sahaya atılanlar, meşaleler.. Hakem kenarda tedavi oluyor yanı başına maytap atılıyor.. Bu nasıl bir ruh hali, nasıl bir anlayış!.. Domates bile vardı.. Volkan Demirel'e atılanlara Galatasaraylı oyuncular da isyan etti.. O sahne maçın belki de en anlamlı karesiydi.. Böyle bir atmosferde, sıcak havada 120 dakika mücadele eden futbolcuları tebrik etmek lazım..
Yeni bir sezona girerken bu kadar şiddet ruhundan açıkçası korktum.. Oyunun genelinde daha çok pas yapıp, topa sahip olan takım Fenerbahçe idi.
Pozisyonlara giren, golü arayan sarı lacivertli takım, son vuruşlarda biraz başarılı olabilse maç uzatmaya gitmez ve 90 dakikanın sonunda kupayı alan takım Fenerbahçe olurdu. Fenerbahçe'nin atak futboluna, hamlelerine Galatasaray çoğu zaman yanıt veremedi.
Rakibini kendi yarı sahasında karşılayan Aslan, savunmaya dayalı anlayışı nedeniyle bir elin parmaklarını geçmeyen sayıda pozisyon buldu. Maçın büyük bölümü de Fenerbahçe ile Muslera arasında geçti. Uruguaylı kalecinin kurtarışları, Galatasaray'a umut veren, maçın içinde tutan anlardı. Drogba'nın gidişi sonrası üzerindeki yük artan ve psikolojik olarak bunu fazlasıyla hisseden Burak Yılmaz'ın maçtaki ilk şutunu 101. dakikada atması ilginçti. Galatasaray bir Drogba alamaz belki ama bu bölgedeki sorunu çözmek için artık bir hamle yapmak zorunda. Uzatmalarda da gol olmayınca penaltı atışlarına geçildi.. Burada Muslera, Galatasaray adına takımını ayakta tutmaya çalıştı ama takım arkadaşları ona ayak uyduramadı. Penaltıyı atamayan isimler Süper Kupa finalinin kaderini belirledi.
Sonuç: Fenerbahçe oturmuş, olgun ve hazır kadrosuyla favoriydi. Bunu da gösterdi.
Galatasaray'ın eksikleri ise fazla. Takımın omurgası Melo, Burak, Selçuk ve Sneijder..
Hepsi kötüydü. Aslan'ın yolu uzun!
