Kafa tutan, 'Kazanacağım' diyen, rakibi geriye iten ve tüm enerjisini sahaya koyan bir F.Bahçe takımı izliyorduk. Dakika 90 olduğunda Eintracht sadece beş şut çekebilmişti. Eski hastalıktan, korner atarken kapılan toptan gelen ataktan yediler beraberlik golünü de. Yine de birbirleriyle kenetlenmiş, güçlenmiş bir takım görüyorduk sahada.
Elbette kazanarak başlamak önemli, keyifli olacaktı. Üstelik bu kadar da hak etmişken. Ama daha değerlisi sahadaki oyuncuların vücut dili. Yardımlaşıyorlar, birbirlerine destek oluyor, birlikte sevinip-üzülüyorlar ve üretiyorlar. Eğer bir başarı gelecekse, bu takım karakteri sayesinde olacak. Rossi atamadığı golle ve yenilen goldeki etkisizliği ile eleştirilebilir. Genç bir oyuncu ve daha öğrenecek çok şeyi var. Onun abileri neler-neler yaptılar. Herkesin aklında Pelkas'ın sahaya atılması vardı. 75 dakika beklendi bunun için. Pereira dört oyuncu hamlesi yaptı. Ama bunların hiçbiri taktiksel değildi. "Yorulduğunu" düşündüklerini çıkardı, düzenle-sistemle veya görevlerle hiç oynamadı.
90 dakikada Pelkas'ın aldığı penaltıda pasın Rossi'den gelmesi de gecenin ironisi olarak kalacak. Pelkas'ın kaçırdığı, Berisha'nın tamamladığı ama VAR'a takılan golümüz de vardı. Son saniyelerin hayal kırıklığı, Pelkas'ın travması oldu. Eintracht'ın düştüğü ofsayt sayısı, Fenerbahçe'nin defans "beşlisinin" uyumu ile de ilgili. Hattı bozmadan rakiplerini tek tek tuzağa düşürdüler. Ama ön taraf kendi düzenini kuruyor. 10'dan fazla şuta, Mesut gibi bir "yönetmene" rağmen, hâlâ orada boşa kaçana top kullanılmıyorsa, kulaklar çekilmeli. Yeni ve genç bir takımın, kendisini Avrupa tartısında görmesi, elindeki galibiyeti kaçırması, rakibini kilitlemesi ve çekinmeden-korkmadan öne koşması gecenin güzelliği… İyi, daha iyi olacaklar.