SADECE sezonun en değerli kupalarının sahipleri olarak çıkmadılar karşımıza, Ada'nın kalitesi ve tadını da getirdiler.
Dolmabahçe'nin tarihe geçen konumunda, müthiş bir futbol gecesi yaşattılar.
Kendi liglerinde Liverpool en önemli takımken, Chelsea transfer yasağı ve genç teknik adamı Lampard ile "acaba ne yapacak?" bölümünde yerini aldı. Maçın favorisi hiç kuşkusuz "yalnız yürümeyenler" olarak değerlendirildi.
Chelsea'nin buna cevabı da vardı, başkaldırısı da. Mourinho, Chelsea'nin elindekiler ile yola devam etmesini, "Lampard hiçbir Chelsea menajerine verilmeyen bir şeye sahip; zaman" diyerek, baskının azaldığı bir sezona işaret etti. Ancak Lampard, dört golle kaybettiği ManU, maçında bile dik duran bir takımla oynadı. Goller kaçırdı, direklerden dönen şutları oldu. Klopp hem kendi takımına hakimiyeti, hem de rakiplere duyduğu saygıyla, bambaşka bir koltuk yaptırdı kendisine. Kırmızılar giymiş taraftarların çoğunluğa geçtiği tribünleri de arkasına aldı ama oyunu eline geçirip, dediğini yaptırdığı bir maç oynatamadı takımına. Kaçan goller kadar, kurtarılan şutlar ile de anacağımız dakikalar geçti. İki kaleci de büyüdüler kalelerinde.
Uzatmaların ilk şansını, biraz kolay bir penaltı ile rakibinin elinden alan Chelsea, son yarım saatin tek hakimiydi. Yine Adrian'a karşı oynadılar maçı. Ve kadın hakemler...
Bu kadar kariyerli oyuncunun olduğu bir sahada, tereddütleri eriterek yönettiler maçı. Sahadaki futbol lezzetine kadın eli değdi. Golleri Mane atsa da, Liverpool'u oyunda tutan kahraman, ikinci yarıda oyuna giren Firmino'ydu. 120 dakikalık mücadele içinde hata yapan vardı ama kötü olan yoktu. Chelsea adına Kante'nin enerjisine hakkını vermeliyiz.