Kırılma maçını oynadıklarının farkındaydılar ve bu enerjiyi de sahaya yansıtıyorlardı. Müthiş bir ilk yarı seyrettirdiler. Malatyaspor'un önde baskısı ve seyirciyi oyuna sokmamak adına tempoyu mümkün olduğunca aşağıya çekmek istemesine, sağ kanadını "kaçış tüneli" haline getirerek karşılık verdi Fenerbahçe.
2. dakikada öne geçen ev sahibi bir takımın, maçı kendi adına kolaylaştırması gerekirken, yine "eyvah" genleri devreye girdi.
Üst düzey mücadele ve istek olsa da rakibin doğru duruşu Fenerbahçe'yi eksik oynar hale de getirdi. Benzia'nın temposuzluğunun peşine, Ayew'in "kaçak" tarzını da ekleyebiliriz aslında. Komple bir takıma karşı, iki kişi eksiktiler.
Golü yediler, golü attılar. Hemen arkasından Soldado ile üçüncüyü kaçırdılar. Belki de orada bitecekti maç ama en kötü senaryoyu yaşadılar. Uzatma anlarında beraberliği buldu Malatya.
İkinci yarı Erol hoca oyunu tamamen tutmaya yöneldi. Fenerbahçe'nin risk alacağı, panikle hata yapacağı anın peşine düştü. Üstüne bir de kaçan penaltı gelince, moral faktörünü de yanına aldı. Ancak hata kendi takımından geldi. Sadık aynı kornerden, aynı yerde üçüncü kez topa dokunduğunda, kalecisi sektirdi bu kez. Yine bir Mehmet golü vardı; bu kez Topal olandan. "Mehmetçikler" damga vuruyordu maça.
İki detayı da atlamayalım; Guilerme'nin sakat arkadaşını gösterip, rakibi durdurup oyuna devam etmesi birincisi.... Yakışmadı.
İkincisi Ali Palabıyık... Hakem yazmam genelde. Ama bu kadar kötüsünü uzun süredir izlemedim. Bu fikrim iki takım adınadır.
Moses, ilk maçında gözlerdeki pası silmeye geldiğini gösterdi. 21 maç sonra Ekici gole kavuştu. Sadık bir gol attırdı, son saniyede bir golü önledi. Bu takıma böyle "yürekler" lazımdı. Buram buram gerilimin peşinden "nerede kalmıştık?" diyen bir takım ruhu çıktı.