Yarı finalin kahramanlarını bu maçla onere etti Aykut Kocaman. Cezalı olan Caner'in yerine Mehmet Topuz ve iyileşen Mehmet Topal iki değişiklikti. Aykut Hoca, 50 binlik koroya tarihin rengini değiştirenleri alkışlattı. Rotasyon yapmadı, Roma'daki sessiz zaferler gecesini şarkılarla geri getirdi.
Bu motive ilk on dakika baskıyı getirdi ama istenen pozisyonlar veya maçı rahatlatacak golün çok uzağında kaldı. Çünkü sahada "yapanlardan" değil, "yaptırtmayanlardan" bir kadro vardı. Bitirici noktalar dendiği anda özel ve güzel paslar olmuyordu ayaklarda. İki kere direğe, bir seferinde de Volkan Demirel'e takıldı Eskişehirspor. Alarm düğmesine basmışlar, Fenerbahçe orta sahasının el frenini harekete geçirmişlerdi. Gitmiyorlardı öne. Sorumluluk almıyor, riskli pas da kullanmıyorlardı. Sadece Gökhan Gönül'ün bindirmelerine kalmıştı hücum gücü.
Buna rağmen Webo yakaladı fırsatı. Çok kötü kullandı. Son üç maçtır performansını esirgemiyor ama verim olarak yetersiz kalıyor. Alışmadığı bu trafik ve baskı form ibresinin istikrarıyla da oynuyor elbette. Aynı Kuyt'da olduğu gibi.

BU BİR MEYDAN OKUYUŞ
Gol geldiğindeki tablo, bu altını çizdiğimiz dezavantajlara rağmen "büyük yürüyüşün" neden sürdüğünün belgesi. Baroni, Aykut Kocaman'ı kucaklıyor. Hani, "Sen bırakma, biz yanındayız" diyerek vazgeçirdikleri istifa kararını mühürlercesine. Sonra tüm takım geliyor yanına, üstüne, etrafına...
Ziegler hata yapıyor, Webo topu kaptırıyor, Kuyt kötü pas veriyor. Hiçbir takım arkadaşı ağzını açmıyor, hatayı onarmak için geri koşuyor. Yani; tek tek baktığınızda "topu kıran" bu oyuncular, bu birliktelikleri ve inançları ile meydan okuyor, rakibi piranhalar gibi didikleyerek bıktırıyor ve istediğini alıyor. Üstelik Emre yok, Sow yok. Ve yine üstelik üç gün de bir final oynuyorlar. Kutsanmış alın teri sunuyor Fenerbahçe, sadece galibiyet ve inanç değil...